Το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις, από
την ίδια την ανάγνωση ως πολιτική πράξη μέχρι τη χρήση της λογοτεχνίας με
ιδεολογικό τρόπο· κι από τη λογοκρισία μέσα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα μέχρι
την αξιοποίηση της ποίησης ως χειρονομίας αντίστασης.
Εδώ,
για να κλείσω τη σεζόν που πέρασε και να πάω επιτέλους διακοπές, θα ήθελα να
μείνουμε στην ίδια τη λογοτεχνία που
ασχολείται με πολιτικά θέματα, που περιλαμβάνει στη δράση της το πολιτικό ως
μέρος του κοινωνικού, που αξιοποιεί την ιστορία ως αντικατοπτρισμό των
σημερινών ίσως εξελίξεων. Ανέκαθεν η πεζογραφία (αφήνω την ποίηση)
διασταυρωνόταν με την πολιτική, είτε για να κρίνει την εξουσία είτε για να
δείξει τη σήψη που επικρατεί εκεί, είτε για να αναδείξει τους μηχανισμούς
πλύσης εγκεφάλου που χρησιμοποιούνται.
Φαντάζομαι ότι τα όρια μεταξύ πολιτικής και
κοινωνικής λογοτεχνίας είναι διάτρητα. Κάθε θέμα που αφορά στην κοινωνία
και στα συλλογικά προβλήματα μπορεί να ιδωθεί ως πολιτική θεματική;
Ας
μείνουμε στην πεζογραφία που μπόρεσε να εκφράσει την πολιτική σκέψη, όχι με
θεωρίες και μανιφέστα, αλλά με χαρακτήρες και πλοκές, οι οποίες ενέτασσαν τη
σχέση του πολίτη με το κράτος, με την εξουσία, με τις ιδεολογίες, με την
ιεραρχία στο μυθοπλαστικό πλαίσιο. Έτσι,
η λογοτεχνία ντύνεται τον ρόλο όχι της προπαγάνδας (κι αυτό συνέβη) αλλά της πολιτικής
αγωγής, που βοηθάει τον αναγνώστη να σκεφτεί και να θητεύσει στο γόνιμα
δημοκρατικό, στο υγιώς αντιστασιακό, στο δημιουργικά πολιτικό.
Αφήνω
το καφενεδάκι ανοικτό σε σκέψεις-σας. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου περιμένω απ’
όποιον έχει όρεξη να προτείνει έργα της
ελληνικής και διεθνούς βιβλιοπαραγωγής που έχουν πολιτική εμβέλεια, που
προβληματίζουν πολιτικά ή που καταγγέλλουν την σαθρή εξουσία και τους
υπηρέτες-της, αλλά και τον λαϊκισμό, τον φασισμό, τη δημαγωγία, τη στερβλή
δημοκρατία... Περιμένω προτάσεις για
έργα ολκής, για έργα που έχουν αφήσει το στίγμα-τους στην πολιτική λογοτεχνία.
Και μαζί, γράψτε δυο λόγια (ΟΧΙ απλώς τίτλους) για να μας δείξετε πώς η
σημερινή κρίση, που ξημεροβραδιάζεται στα κανάλια, που χτυπιέται στα
πεζοδρόμια, που βγάζει τους ανθρώπους στα ΑΤΜ, έχει ανάλογά-της στο παρελθόν,
στο παρόν και στο μέλλον.
Πετάω
εγώ ενδεικτικά το πρώτο βιβλίο για να αρχίσει το ντόμινο...
Φεύγω αύριο για Λέσβο
και θα ξανανοίξω το καφενεδάκι τέλη Αυγούστου
Καλό καλοκαίρι
Πατριάρχης Φώτιος
31 comments:
Καλή ιδέα.Θα επανέλθω.Πού είναι όμως το δικό σου βιβλίο και δεν το είδα;
Θα πέσει κάποια στιγμή σήμερα.
Φυσικά μπορείς να προηγηθείς.
Καλημέρα
Π.Φ.
Arthur Koestler, “Το μηδέν και το άπειρο”:
Ένας πρώην καθεστωτικός στη Σοβιετική Ένωση του 1938 συλλαμβάνεται και περνάει από τρεις ανακρίσεις, χωρίς βία και βαναυσότητα. Πρόκειται για την ψυχολογία του ανακρινόμενου αλλά και του ανακριτή, την πίστη στην ιδεολογία αλλά και τη δύναμη της πυγμής να επιβάλλει “ρεαλιστικές” λύσεις. Είναι ένα έξοχο κείμενο πολιτικής σύγκρουσης, ένα μυθιστόρημα ιδεών, μια βαθιά ανάλυση της ολοκληρωτικής φιλοσοφίας και της αδυναμίας του ανθρώπου να αντέξει.
Π.Φ.
"Ο άγγελος της ιστορίας", Bruno Arpaia:
Βάλτερ Μπένγιαμιν- Ναζι/ Ενας δημοκράτης νεαρός- Ισπανικός Εμφύλιος.
Δυο παράλληλες ιστορίες ανθρωπισμού και αντίστασης που τέμνονται.
Η διορατικότητα στη σκέψη του Μπενγιαμιν, η αποφασιστικότητα στην πράξη του αριστερού δημοκράτη."Χαμένοι" και οι δύο, γιατί δε συνδυάσανε έγκαιρα θεωρία και πράξη.
Η Ιστορία όμως δεν έχει τελειώσει γιατί η αντίσταση τους έθεσε ερωτήματα που παραμένουν ακόμα ορθάνοικτα.
Δύσκολα μας βάζεις καλοκαίρι καιρό, αγαπητέ Φώτιε. Είναι τόσα πολλά τα σχετικά βιβλία. Οπωσδήποτε, αφού έχουμε διορία ως το τέλος Αυγούστου, θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ.
Καλές διακοπές!
Εικονοκλάστη, ευχαριστούμε.
Προσωπικά δεν ήξερα το βιβλίο.
Αναγνώστρια,
πρότεινε ένα από τα πολλά τώρα
και αργότερα, αφού μεσολαβήσουν άλλοι, πρότεινε ένα άλλο, κι ένα άλλο, κι ένα άλλο...
Π.Φ.
Γενικά όλα τα κοινωνικά μυθιστορήματα έχουν σχέση με το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται, περισσότερο ή λιγότερο. Επομένως είναι πολύ δύσκολο να βρούμε μυθιστόρημα που να μην έχει καθόλου σχέση με την πολιτική στον ένα ή στον άλλο βαθμό (εξαίρεση ίσως αποτελούν κάποια αμιγώς ερωτικά μυθιστορήματα τύπου Λένας Μαντά κλπ). Αλλά έτσι όπως τίθεται το ερώτημα θεωρώ ότι απευθύνεται σε βιβλία που έχουν άμεση σχέση με πολιτικά γεγονότα καθώς και την αντίστοιχη πολιτική τοποθέτηση του συγγραφέα (άμεσα ή έμμεσα). Εγώ θα πρότεινα το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Σερβοκροάτη νομπελίστα Ίβο Άντρις "Το χρονικό του Τραβνίκ" εκδόσεις Καστανιώτη. Απευθύνεται στα ιστορικοπολιτικά γεγονότα των Βαλκανίων της περιόδου των ναπολεόντιων Πολέμων.
Βασίλης Βασιλικός: Ζ
Βασίλης Βασιλικός: Κ
Αλέξανδρος Κοτζιάς: Όλα του τα έργα
Άρης Αλεξάνδρου: Το Κιβώτιο
Σπύρος Πλασκοβίτης: Το φράγμα
Στρατής Τσίρκας: Ακυβέρνητες Πολιτείες
Ανδρέας Φραγκιάς: Η καγκελόπορτα
Ασημάκης Πανσέληνος: Τότε που ζούσαμε
Μάρω Δούκα: Η αρχαία σκουριά
Άλκη Ζέη: Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα
Νίκος Γκατζογιάννης: Ελένη
Δήμητρα Πέτρουλα: Πού'ναι η μάνα σου μωρή;
Θανάσης Βαλτινός: Ορθοκωστά
Χρόνης Μίσσιος: Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Γιώργης Γιατρομανωλάκης: Το χρονικό του Δαρείου
Φίλιππος Δρακονταειδής: Χρόνια προϋπηρεσίας
Δημήτρης Φύσσας: Πλατεία Λένιν, Πρώην Συντάγματος
Πέτρος Μάρκαρης: Τα περισσότερά του
Μιχάλης Μοδινός: Επιστροφή
Βασίλης Γκουρογιάννης: Κόκκινο στην πράσινη γραμμή
Αλέξης Πάρνης: Η Οδύσσεια των διδύμων
Δήμητρα Νικολαϊδου: Απόψε δεν έχουμε φίλους
...Αυτά προ κρίσης, γιατί μετά υπήρξε βροχή...
α) "Η φάρμα των ζώων" του Όργουελ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω -είναι πάντα επίκαιρο...
β) Δύο κατ'επίφαση αστυνομικά μυθιστορήματα του Γ. λακόπουλου :
"Έγκλημα στο Da Capo" &
"Ποιος σκότωσε τον πρωθυπουργό"
Και τα δύο στην ουσία καταδεικνύουν πόσα μυστικά κρύβονται στην πολιτική ζωή της χώρας, τα οποία δεν θα μάθουμε ποτέ...
Βλέπω ότι τα περισσότερα μυθιστορήματα που προτείνονται έχουν εμφυλιοπολεμικό περιεχόμενο. Και μάλιστα και από τις 2 πλευρές. Με την ευκαιρία να προτείνω κι εγώ μερικά αντιπροσωπευτικά μυθιστορήματα με θέμα τον εμφύλιο:
1) Νίκος Καζαντζάκης: Οι αδερφοφάδες
2) Νίκος Κυτόπουλος: Ο ανήφορος
3) Μενέλαος Λουντέμης: Οδός αβύσσου αριθμός 0
4) Βασίλης Κολοβός : το καλοκαίρι τους προσπέρασε
5) Γιώργος Μιχαηλίδης: της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας (τριλογία)
6) Μιχάλης Λιαρούτσος : τελειώνοντας ο Δεκέμβρης, το '48 χωρίς φεγγάρι
και άλλα πολλά!
Ο Βασίλης Βασιλικός βεβαίως διαχρονική αξία, διαβάστε ό,τι πέσει στα χέρια σας αξίζει. Πολύ ωραίο και το "Φράγμα" του Πλασκοβίτη. Ακόμα καλύτερος ο Ανδρέας Φραγκιάς αν και θεωρώ ότι ο "λοιμός" είναι 10 φορές καλύτερος από την "καγκελόπορτα". Την "Ορθοκωστά" του Βαλτινού προσωπικά δεν θα την πρότεινα γιατί ο συγγραφέας βγάζει μια "καλλιτεχνική εμπάθεια" που τον οδηγεί σε μια άτσαλη μετα-αναθεώρηση της "κατοχικής και μετα-κατοχικής μνήμης". Ο ίδιος παλιότερα είχε γράψει βιβλίο που τάσσεται ανοιχτά υπέρ της άλλης πλευράς (Η κάθοδος των 9). Για το Χρόνη Μίσσιο με συγχωρείται αλλά δεν έχω άποψη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του έκανε "επιστροφή στη φύση". Έγκλημα ότι ξεχάσατε τα 2 εκπληκτικά μυθιστορήματα της Διδώς Σωτηρίου "Ηλέκτρα" και "Εντολή".
Ένα που μου έρχεται τώρα στο νου (εκτός από όσα άλλα αναφέρουν άλλοι bloggers) είναι "Ο τρομοκράτης" του Τζων Απντάικ, εκδόσεις Καστανιώτη. Παρακολουθούμε πώς ένας νεαρός, γεννημένος στην Αμερική, επηρεάζεται και εκπαιδεύεται σιγά-σιγά ώστε να γίνει τρομοκράτης, έτοιμος να σκοτώσει για την πίστη του. Εξαιρετικό βιβλίο, γραμμένο πριν ακόμα πάρει τόση έκταση το κίνημα των τζιχαντιστών. Το διάβασα (σχετική ανάρτηση) το 2008.
To δέρμα, Κούρτζιο Μαλαπάρτε/ Το πλατύ ποτάμι, Γιάννης Μπεράτης/ Catch 22, Joseph Heller
Η διαδοχική τους ανάγνωση προσφέρει μια σφαιρική άποψη για ένα μείζον πολιτικό θέμα, τη γένεση του πολέμου και την αντιμετώπιση των συνεπειών του από τον απλό άνθρωπο, όχι μόνο γιατί καθένα από τα τρία έργα είναι αξιόλογο έως κλασικό, ούτε γιατί αναφέρονται στην ίδια ιστορική περίοδο. Αλλά κυρίως επειδή μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε τρεις διαφορετικές οπτικές για το ίδιο πράγμα: τις απαντοχές του πολίτη όταν η πολιτική τον καταστρέφει. Και τη δυνατότητα για χάραξη δικής του πολιτικής στα πλαίσια που αυτό είναι εφικτό βεβαίως, βεβαίως...
Στα παραπάνω θα προσθέσω το επικό "Ζωή και Πεπρωμένο" του Σοβιετικού Βασίλι Γκρόσμαν και την πικρή και σπαρακτική και γεμάτη πολιτικά γιατί "Καμένη Βάτο" του Αυστριακού Μάνες Σπέρμπερ.
Και για τα δυο αφού πάρω την φράση από το δεύτερο "Μη χάνεις τον καιρό σου να σκέφτεσαι το χορτάρι που κάποιοι τσαλαπάτησαν,να σκέφτεσαι μόνο το νέο που θα φυτρώσει!Και μην αμφιβάλλεις ούτε στιγμή,ότι θα φυτρώσει" θα πω ότι είναι δυο εμβληματικά μυθιστορήματα,στρατευμένα στην κομμουνιστική ιδέα με διαφορετικό τρόπο το καθένα ,γραμμένα πραγματικά μεγαλόπνοα και καλά και με άσκηση έντονης κριτικής και στα δυο για την ιδέα αυτή που προκρίνουν ως όνειρό τους οι ήρωές τους και παρεξηγήσιμα σε βαθμό να τα διεκδικούν κομμουνιστές και αντικομμουνιστές για την πλευρά τους καθένας ως επιχείρημα υπέρ και κατά και να μην έχει τελειωμό αυτό.
Το ζήτημα "σοβιετική λογοτεχνία" είναι τόσο πολύ σύνθετο που θεωρώ ότι χρειάζεται ένα ξεχωριστό νήμα από μόνο του! Στη ζωή μου έχω διαβάσει πολύ σοβιετική λογοτεχνία αλλά για να είμαι ειλικρινής Βασίλι Γκρόσμαν δεν έχω διαβάσει. Διαφωνώ πάντως ότι το "Ζωή και Πεπρωμένο" είναι στρατευμένο στην κομμουνιστική ιδέα. Μάλλον θα το χαρακτήριζα "αιρετικό" και ότι ξεφεύγει από το πνεύμα άλλων μυθιστορημάτων που κατεξοχήν ανήκουν στο ρεύμα που υποστηριζόταν από το σοβιετικό κράτος, γνωστό σε πολλούς ως "σοσιαλιστικός ρεαλισμός". Ένα κατεξοχήν στρατευμένο στην κομμουνιστική ιδέα μυθιστόρημα και υψηλής διανοητικότητας και αισθητικής κατ' εμέ είναι το "Για καινούρια ακρογιάλια" του Λετονού Βίλι Λάτσις. Και όπως κάθε μεγάλο καλλιτεχνικό έργο έτσι και αυτό έχει την δική του ιστορία. Θα την πω με συντομία: ο οργανωτικός καθοδηγητής σε θέματα καλλιτεχνικά του ΠΚΚ (μπ) στη Λετονία (τότε ακόμα δεν λεγόταν ΚΚΣΕ) είχε στείλει γράμμα στον Στάλιν -που τότε ακόμα ήταν εν ζωή- στο οποίο λιβελογραφούσε για τον Λάτσις και ζητούσε από τον τελευταίο να απαγορεύσει την κυκλοφορία του. Όμως ο Στάλιν που το διάβασε όχι μόνο θεώρησε ως λαθεμένη και ανυπόστατη αυτή την κριτική αλλά αντιθέτως ανέδειξε το συγκεκριμένο έργο ως κορυφαίο που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τον αγώνα του λαού της Λετονίας για ελευθερία σε όλη την περίοδο της κοινωνικής εξέλιξης από τη φεουδαρχία μέχρι το σοσιαλισμό. Επίσης να πούμε ότι και ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε ένα ολόκληρο δοκίμιο με θέμα τη σοβιετική λογοτεχνία.
Νίκος Θέμελης: Τα περισσότερά του
Χρήστος Χωμενίδης: Το σπίτι και το κελί
Λευτέρης Μαυρόπουλος: Το άλλο μισό μου πορτοκάλι
Ανωνύμου: Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι
Ι. Πιτσιπίου: Ο πίθηκος Ξουθ
Anonymous,ο οικοδεσπότης εδώ αγαπά την δημιουργική κουβέντα.Οπότε θα χαρεί που την κάνουμε.
Δεν έχω διαβάσει παρά ελάχιστη σοβιετική λογοτεχνία.Σαφώς και δεν πρέπει την ρώσικη λογοτεχνία την πριν το 1917 να την σουμάρουμε ως σοβιετική άρα με ιντριγκάρεις με το "Για καινούρια ακρογιάλια" του Λάτσις κι αν έχεις κι άλλες προτάσεις θα τις ήθελα.
Αν διαβάσεις τον Γκρόσμαν που έχει χαρακτηριστεί αυθαίρετα κατά την ταπεινή μου γνώμη και πολύ βολικά ακριβώς αυτό που λες,αιρετικός,θα δεις ότι κατά βάθος-όχι και πολύ κατά βάθος-ισχύει το αντίθετο.Ο Γκρόσμαν πέρα από σχολές και ρεύματα τα οποία υποστήριξε το καθεστώς- σ΄αυτό έχεις δίκιο-γράφει σχεδόν με δονκιχωτικό τρόπο φιλοκομμουνιστικά,κι αυτό είναι κάτι εντελώς άλλο από το φιλοσοβιετικά ή φιλοκαθεστωτικά,αν θες να το πούμε έτσι για να βάλουμε μια διαφοροποίηση σε πιο ρεαλιστική βάση.Σίγουρα ο Γκρόσμαν τράβηξε διαχωριστική γραμμή αλλά δεν έχει καμία σχέση ιδεολογικά με Σολτζενίτσιν ας πούμε.Καμία.
Μα νομίζω ότι είναι αυτονόητο ότι ο Γκρόσμαν δεν έχει καμία σχέση με τον Σολτζενίτσιν. Ο Σολτζενίτσιν για μένα δεν είναι καν συγγραφέας, τον κάναν συγγραφέα στη Δύση (αντιθέτως ο Παστερνάκ ήταν μεγάλος συγγραφέας). Ο Γκρόσμαν δεν κράτησε ποτέ αντισοβιετική στάση, ούτε ενσυνείδητος αστός (με την ιδεολογική έννοια του όρου) όπως οι 2 που προανέφερα! Η διαφορά του Γκρόσμαν από τους υπόλοιπους σοβιετικούς συγγραφείς ήταν ότι θέλησε να αποτυπώσει μια "εξ αποστάσεως" οπτική των όσων έγιναν στην ΕΣΣΔ μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το λάθος του πιστεύω ότι δεν ήταν αυτό, άλλωστε μια ψύχραιμη ματιά όχι μόνο χρειάζεται, θα έλεγα πως επιβάλλεται. Αλλά πως έβγαλε το αίσθημα της ηττοπάθειας. Εντάξει οι εποχές ήταν δύσκολες, μέσα στο χαμό και στα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο πόλεμος με τους ναζί (σημειωτέων ότι στο ανατολικό μέτωπο χύθηκε περισσότερο αίμα από όλους μαζί τους πολέμους που είχαν γίνει στην ιστορία μέχρι τότε τους οποίους και ξεπέρασε σε αγριότητα) επομένως ήταν αναπόφευκτο να μη γίνουν και λάθη ακόμα και αδικίες πάνω στο ζήτημα της "τιμωρίας των συνεργατών των ναζί". Ας μην ξεχνάμε ότι εκτελέσεις δοσιλόγων δεν γίναν μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Στη Γαλλία και τη Νορβηγία γίναν πολύ περισσότερες εκτελέσεις αναλογικά με τα εγκλήματα που κάναν οι ναζί σε αυτές τις χώρες. Εκεί πίστευω είναι το λάθος του Γκρόσμαν.
Πάντως είναι ενδιαφέρον -αν κρίνω από το περιεχόμενο των περισσότερων ελληνικών και ξένων βιβλίων που προτείνονται, αλλά και από τα σχόλια στην ανάρτηση- ότι το κυρίαρχο πολιτικό ερώτημα σ' αυτή τη χώρα εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από το δίπολο κομμουνισμός - αντικομμουνισμός, παρελθόν από 30ετίας τουλάχιστον στην (υπόλοιπη) Δύση.
Ίσως είναι διαφωτιστικό για τα όσα τραβάμε...
Το πηγαίνεις αλλού εσύ το ζήτημα. Εμείς δεν καθίσαμε να πιάσουμε συζήτηση για τον κομμουνισμό γιατί θεωρούμε ότι δεν είναι αρμόδιος ο χώρος για τέτοιου είδους συζητήσεις και προφανώς δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους.
Καλές διακοπές! Εγώ θα πρότεινα ένα βιβλίο για την λογοτεχνία και πολιτική του Δημήτρη Τζιόβα "Ο μύθος της γενιάς του '30" όπου κατανοούμε την σύγχρονη Ελλάδα και την ιδεολογική πάλη που μεταφέρθηκε στην λογοτεχνία. Με ποιό τρόπο μεταφέρθηκε και τί χάθηκε από αυτόν τον διάλογο. Επίσης, πόσο η ελληνική λογοτεχνία είναι ελληνική και πολλά άλλα.
Σ'αυτή τη χώρα δεν χωράνε τέτοια δεινοσαυρικά δίπολα,σωστά.Είμαστε Δύση.Περνάει ο κάγκουρας με την τζιπάρα κι έχει την μπουζουκιά στη διαπασών,αλλά με λίγη καλή ευρωπαϊκή θέληση εμείς μπορούμε να την ακούμε ως φλάουτο.
Ντιπ Δυτικόγλου
Πατριάρχα ναι εγώ είμαι (ζω)
Τα άπαντα σχεδόν του Κανταρέ συνιστούν αυτό που λέμε πολιτική λογοτεχνία...
Εύχομαι καλές διακοπές και καλή ξεκούραση.
Λοιπόν μια και ο οικοδεσπότης πρότεινε το βιβλίο αυτό και κίνησε, αυτονόητο,το θέμα γύρω από την περί σοβιετικής ένωσης λογοτεχνία απορώ που δεν αναφέρθηκε το κάπως ξεχασμένο και εντελώς παράλληλο με το "μηδέν και το άπειρο": Βικτόρ Σερζ "Υπόθεση Τουλάγεφ". Έχω να παρατηρήσω ότι μου φάνηκε πιο καλοστημένο αυτό από τον Καίστλερ.
Επίσης, ας προσθέσω, παρεμφερές, του Λεονάρδο Παδούρα "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά".
Θα πρότεινα βιβλία που δεν είναι άμεσα πολιτικά αλλά περιγράφουν την ανθρώπινη βιαιότητα ή πόνο, την ζωώδη πλευρά του ανθρώπου, τους ψεύτικους αρχηγούς, τους σκάρτους καθοδηγητές ή ψευδοπροφήτες..
Νάνος του Περ Λάγκερβεστ εκδ. Καστανιώτη σελ. 160
Οι Καρχαρίες τους Jens Bjorneboe εκδ. Μέδουσα σελ. 288
Και ένα ελληνικό που περιγράφει τα τραγικά τεκταινόμενα της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας,
Μπιντές και άλλες ιστορίες Μάριου Χάκκα εκδ. Κέδρος σελ. 144
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Σουμέλα
Όλα τα βιβλία του Taibo II, Paco Ignacio.
Απλά...
Στο πνευμα της Σουμελας οχι αμιγως πολιτικο ουτε στρατευμενο γι αυτο κ πιο ελκυστικο (για τα δικα μου αναγνωστικα κριτηρια) κ σιγουρα υπεροχο: Γκενασια, η λεσχη των αθεραπευτα αισιοδοξων. Παρισι, 1950-1960. Στο προσκηνιο η αποτομη ενηλικιωση γαλλου εφηβου μανιωδη βιβλιοφαγου καθως η οικογενεια του διαλυεται εν μεσω του πολεμου της Αλγεριας. Μια λεσχη σκακιστων οπου γνωριζει διανοουμενους πολιτικους προσφυγες απο ανατολικες χωρες. Φλασ μπακ στην προηγουμενη ζωη τους.
Ανθρωπινο, χιουμοριστικο, ρεον παρα τον ογκο του, μολις το τελειωσα και το βρηκα υπεροχο.
Γυρίζω από τη Λέσβο, γεμάτο τουρίστες και μετανάστες νησί,
γυρίζω στο σκονισμένο καφενεδάκι,
που θα το ανοίξω επίσημα μεθαύριο.
Με χαρά είδα πολλά προτάσεις. Προσθέτω κι εγώ δυο-τρεις ακόμα:
-Νίκος Μάντης, “Άγρια Ακρόπολη”: έργο επιστημονικής φαντασίας για τον προκαθορισμό των τάξεων και της εξουσίας.
-Δημήτρης Φύσσας, “Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης”: η Μακρόνησος και οι διώξεις των αντικαθεστωτικών
-Αθηνά Κακούρη, “Ξιφίρ φαλέρ”: τα διπλωματικά παιχνίδια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου
Πατριάρχης Φώτιος
Να συμπληρώσω ένα έργο της κλασικής λογοτεχνίας που μολονότι ψυχογραφία, αν διαβαστεί υπό το κατάλληλο πρίσμα, μου μοιάζει αρκούντως πολιτικό με εξαιρετικά διαχρονικό τρόπο: Η Γεροντοκόρη του Μπαλζάκ. Μια μεγαλοκοπέλα, πολύφερνη νύφη, πολιορκείται από την αυτιστική πνευματική ελίτ, έναν ξεπεσμένο ιππότη, απατεωνίσκο της παλιάς φρουράς και έναν άξεστο φιλελευθεριάζοντα μνηστήρα που θέλει τα πλούτη της για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Δεν ξέρω αν είναι οι εποχές που με ενισχύουν να βλέπω πολιτικά μηνύματα ακόμα και σε μια ηθογραφία, αλλά η Γεροντοκόρη μου φαντάζει εξαιρετικά πολιτικό βιβλίο όσο και επίκαιρο. Καλή επάνοδο Πατριάρχα από την ωραία Λέσβο!
Βιβλιοκακκυγία,
καλώς σε βρήκα.
Πολλά από όσα προτάθηκαν, ίσως και το δικό-σου, αλλά δεν το έχω διαβάσει,
είναι κοινωνικά, με εσάνς πολιτική,
και δεν ξέρω αν εμπίπτουν στον αρχικό προβληματισμό του ποστ.
Είναι όμως ευπρόσδεκτα,
γιατί βάζουν σε σκέψη για τα όρια μεταξύ κοινωνικού και πολιτικού.
Καλημέρα
Π.Φ.
Πατριάρχη Φώτιε καλώς ήρθατε από την αγαπημένη Μυτιλήνη.
Σωστή εν μέρει -και αναμενόμενη- η ένστασή σας για την πρότασή μου, τη Γεροντοκόρη του Μπαλζάκ. Ωστόσο, δεν ξερω αν φταίνε οι μέρες που διάγουμε ή κατά κάποιο τρόπο το ποστ σας περί πολιτικής και λογοτεχνίας που με ενεργοποίησε, αλλά μου φαίνεται ότι η Γεροντοκόρη είναι πρωτίστως πολιτικό ανάγνωσμα και δευτερευόντως κοινωνικό και μάλιστα άμεσα συναρτώμενο με τα καθ' ημάς. Εκτενέστερη τεκμηρίωση στο τελευταίο μου ποστ.
(συγγνώμη για το σπαμ, αλλά μου φάνηκε προτιμότερο αυτό από το να καταχραστώ σε τόση έκταση όση απαιτείται για τη στήριξη της θέσης μου, το χώρο των σχολίων σας, αφήνω που είμαι ενθουσιασμένη με τον πολιτικό Μπαλζάκ)
Όσο για τις άλλες προτάσεις, όλες ενδιαφέρουσες. Επιπλέον ευκαιρία να να διαβάσω όσα απ' αυτά δεν τα ξέρω.
Post a Comment