Wednesday, February 21, 2007

Αμερικάνικος καφές: Σταμάτης

Αλέξης Σταμάτης, Αμερικάνικη Φούγκα

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι πιο φιλόξενος από τη στιγμή που ο πεζογράφος έχει περάσει από το καφέ μας. Θέλω όμως να είμαι πρώτιστα τίμιος.
Ο Σταμάτης έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο γραφής, όπως φαίνεται κι από τα προηγούμενα βιβλία του: ένα περιπετειώδες θέμα το οποίο προσπαθεί να επενδύσει με στοχασμό. Ειδικά στο τελευταίο του έργο επιχείρησε να αναζητήσει την ταυτότητα με τη φυγή του ήρωα στην Αμερική. Η απογοήτευση του αναγνώστη είναι μεγάλη, γιατί οσμίζεται τις προθέσεις του δημιουργού και βλέπει στη θέση τους μια κατώτερη των περιστάσεων πραγμάτωσή τους: μια ιστορία που κινείται σε γρήγορους (κινηματογραφικούς) ρυθμούς -με όλα τα αρνητικά της εσπευσμένης δράσης-, η οποία θα ήθελε να έχει ένα κάποιο βάθος, αλλά δεν το φτάνει ποτέ. Η αναζήτηση της ταυτότητας μένει στα λόγια και πουθενά δεν παρουσιάζονται πειστικά τα διλήμματα, που θα έπρεπε να κανοναρχούν τη ζωή του. Παράλληλα, το μυθιστόρημα στηρίζεται σε ένα χιλιοφορεμένο εύρημα αλλαγής θέσης με κάποιον άλλο, χωρίς να προστίθεται μια καινούργια διάσταση στο θέμα του σωσία.
Ο πιο σημαντικός λόγος εξαιτίας του οποίου δεν ανάγεται το μυθιστόρημα σε κάτι περισσότερο από ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα είναι η απουσία ψυχολογικών ερεισμάτων. Οι ενέργειες του ήρωα δεν αιτιολογούνται με εσωτερικά κίνητρα, όχι ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν βάσει της πλοκής, αλλά δεν σκιαγραφούνται από τον αφηγητή, κι αυτό τις καταδικάζει σε μυθοπλαστική ανυπαρξία. Ο πρωταγωνιστής φεύγει στην Αμερική, χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς τον κυνηγάει, έπειτα φεύγει προς την έρημο, βιαστικά και αναίτια, ενώ ο αναγνώστης δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά την εξέλιξη της δράσης, σαν σε χολιγουντιανή ταινία, χωρίς αιτιώδεις σχέσεις και ψυχικές συνδέσεις.
Από την άλλη, με ενοχλεί αυτή η αμερικανοπληξία (θα με ενοχλούσε εξίσου, αν ήταν γαλλοπληξία, ινδοπληξία ή και ελληνοπληξία) στα διαβάσματα του ήρωα και στις αναφορές του μόνο σε Αγγλοσάξονες και φυσικά Έλληνες δημιουργούς. Ο Έλληνας ήρωας δηλαδή έχει διαβάσει μόνο Έλληνες ομοτέχνους του και Αγγλοσάξονες, λες και η πνευματική παρακαταθήκη της ανθρωπότητας περιέχεται μόνο στην παραγωγή της Αμερικής των δύο τελευταίων αιώνων. Συνάμα, η προσπάθεια να καταγραφεί το διπλό πρόσωπο των σύγχρονων Η.Π.Α. είναι φιλόδοξο, αλλά περιορίζεται σε εξωτερικές διαπιστώσεις.
Θετικά στοιχεία, για να μην νιώθω ότι είμαι μονόπλευρος: ο ήρωας είναι ανώνυμος κι αυτό το χειρίζεται πολύ καλά σε όλη την αφήγηση ο Σταμάτης. Δεύτερο και σημαντικότερο, ο συγγραφέας-ήρωας γράφει όχι για τη ζωή του, αλλά γράφει (και σκηνοθετεί) τη ζωή του νέου του ρόλου. Αυτό το μεταμοντέρνο μοτίβο διαπερνά το κείμενο και του δίνει μια άλλη διάσταση. Τέλος, ο γρήγορος ρυθμός κάνει ευχάριστη την ανάγνωση και οι δόσεις σασπένς καθιστούν το όλο ανάγνωσμα ενδιαφέρον, όχι βέβαια πιο πολύ από ένα βιβλίο παραλίας ή τρένου.
(Σε παρένθεση βάζω τα πολλά πραγματολογικά λάθη, από την πρώτη μέρα του αιώνα που δεν είναι η 1.1.1900, όπως γράφεται, αλλά η 1.1.1901 ως το αναληθοφανές να κουβαλά μαζί του στο επικίνδυνο ραντεβού το επίμαχο κουτί -που αργότερα το ασφαλίζει σωστά σκεπτόμενος-, και πολλά άλλα, που θα μπορούσαν να προσεχθούν περισσότερο).
Και τώρα έρχομαι στις κρίσεις που έλαβε το βιβλίο. Στις μεγάλες εφημερίδες είδα μόνο μια βιβλιοπαρουσίαση από τον Πιμπλή στα Νέα (21.10.2006), όπου κατατίθεται ο προβληματισμός του βιβλίου, ενώ επισημαίνεται ότι “το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του είναι η εσωτερική αναζήτηση του συγγραφέα-πρωταγωνιστή, που από συγγραφέας μετατρέπεται σε μυθιστορηματικό ήρωα”. Από εκεί και πέρα το βιβλίο ακούστηκε ιδιαίτερα στους χώρους των bloggers:
- Εαρινή συμφωνία 23.10.2006: ενδιαφέρον Road Movie το οποίο βγάζει την ελληνική λογοτεχνία από τον ελληνοκεντρισμό της. Ο συγγραφέας ενσωματώνει πολλά στοιχεία, αλλά το βιβλίο πάσχει, καθώς επιχειρείται να τα περιλάβει όλα. Από την άλλη, “η δυνατή εικονοπλασία, πολλές φορές συναντά τον στοχασμό και απογειώνει το κείμενο”.
- Δημήτρης Μαμαλούκας 24.10.2006: Ο ήρωας του έργου “θα μπορούσε να είναι ο Άνθρωπος, το αρχέτυπο του ανθρώπου της κοινωνίας μας”. Ο blogger εκτιμά επίσης τη δεξιοτεχνία της γραφής και τη “γλωσσική όσο και εκφραστική τελειότητα” του κειμένου, ενώ ως μόνο αρνητικό εντοπίζει την εμφάνιση του παιδιού που ολοκληρώνει, αναίτια, μια οικογενειακή εικόνα.
- Book Attack 11.2006: Ο Σταμάτης “έγραψε ένα πολύ εσωτερικό βιβλίο που όμως ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ελληνικής λογοτεχνίας στον υπόλοιπο κόσμο”, ενώ επαινείται η γνήσια εικονοποιία του μυθιστορήματος.
- Ελληνική Λογοτεχνία 17.11.2006: Σχολιάζεται θετικά το μυθιστόρημα ως “δουλειά συγγραφικής και δημιουργικής ωριμότητας”, με αρτιότητα στον χειρισμό της γλώσσας και στο πλάσιμο των χαρακτήρων κι έτσι ο Σταμάτης συνδυάζει το εμπορικό σκέλος με την ποιότητα στη γραφή. Από την άλλη “σε θέμα σεναρίου, δράσης ή ανατροπών […] δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία”, για τον έξτρα λόγο ότι το τέλος είναι προβλέψιμο.
- Librofilo 18.12.2006: Το μυθιστόρημα διακρίνεται από τη διακειμενικότητά του και τις εμμονές του πεζογράφου (κινηματογράφος και μουσική). “Η ικανότητα όμως του συγγραφέα να δημιουργεί υπέροχες εικόνες καταφέρνει στο τέλος να κερδίσει τις εντυπώσεις”.
- Παπάρ… Books!!! 22.01.2007: Το έργο, “χωρίς να μειώνει σε τίποτα τη δράση, δίνει δραματικά την απεγνωσμένη προσπάθεια του συγγραφέα να φτάσει στη λύτρωση”, ενώ παράλληλα “αποπειράται να απεικονίσει τη σημερινή αμερικανική πραγματικότητα, κυρίως σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο”. Είναι ένα άρτιο βιβλίο που προβληματίζει χωρίς ηθικοδιδακτισμούς.
Όπως βλέπετε, η γνώμη μου είναι πολύ διαφορετική από των άλλων bloggers, των οποίων η άποψη είναι σεβαστή. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο Σταμάτης, blogger και ο ίδιος, κερδίζει τις εντυπώσεις ως πρόσωπο και ως δημόσια εικόνα, πριν διαβάσει κανείς το βιβλίο του, και έτσι ο αναγνώστης έχει ήδη διαμορφώσει τη θετική του γνώμη, επηρεασμένος επιπλέον και από την κινηματογραφικότητα της ιστορίας και όχι από την ποιότητα της γραφής. Είναι ένα βιβλίο που ομολογουμένως διαβάζεται άνετα και γρήγορα, αλλά και γι’ αυτό εύκολα και χωρίς να αφήσει κάτι βαθύτερο. Σε όποιον αρέσουν τέτοιου είδους έργα, θα το ευχαριστηθεί, σε όποιον ψάχνει κάτι βαθύτερο, θα απογοητευτεί από την απουσία αυτού που θα ήθελε να ενθέσει ο ίδιος ο συγγραφέας (ταυτότητα, αναζήτηση, αυτογνωσία κ.τ.λ.).

21.2.2007
Πατριάρχης Φώτιος

18 comments:

Anonymous said...

δεκτη η κριτικη φιλε Πατριαρχη, ειμαι παντα υπερ του διαλογου. Σε σενα δουλεψε ετσι και το σεβομαι, σε καποιους ισως μιλησε καπως αλλιως.Μονος τροπος να εξηγησω καποια πραγματα που θεωρω οτι σου διεφυγαν.. ειναι..να πιουμε εναν... καφε μαζι! Σε μια λεπτομερεια διαφωνω καθετα. Τι σημαινει οτι ο ηρωας εχει αυτα κ οχι εκεινα τα διαβασματα. Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ηρωας εχει ΑΥΑΤ τα διαβασματα. Οποιος το διαβασει θα καταλάβει. Σε καποιους μαλιστα φανεται οτι το βιβλιο μιλησε πολυ. Δες:
http://www.nytimes.com/2007/02/21/books/21awards.html?ref=books

Πάπισσα Ιωάννα said...

@ Alexis Stamatis
Το σίγουρο είναι ότι διάβασα το βιβλίο προσεκτικά και δεν το αδίκησα, έστω κι αν δεν με ξετρέλανε. Η απάντησή σου δείχνει άνθρωπο που ακούει... κι αυτό το εκτιμώ.
Καφέ δυστυχώς δεν μπορώ να πιω λόγω ανωνυμίας. Μπορούμε να συνεχίσουμε σε βάθος τον διάλογο από εδώ. Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Επιτέλους κι ένας μπλόγκερ που έκρινε σοβαρά το βιβλίο. Μέχρι τώρα το esprit de corps προσπαθούσε να μας πείσει ότι πρόκειται για το μυθιστόρημα της χρονιάς ... Φίλε Πατριάρχα, συγχαρητήρια !

Anonymous said...

Πτριαρχα μου, σημερα ειναι μια μερα μεγαλης χαρας για μενα, μια και το βιβλιο μου κερδισε μια σημαντικη διεθνη διακριση. φυσικα, οπως σου ειπα, ολες οι γνωμες δεκτες. Θα επανελθω λεπτομερεστερα. ας ειναι ο "καφες" μας αυτο το ποστ. Προς το παρον σε κερναω ενα νοερο σοκολατακι για την επιτυχια της φουγκας στην αμερικη.

mamaloukas said...

Απόλυτα σεβαστή η γνώμη σου προς το βιβλίο. όμως οι κριτικές των άλλων, μαζί και η δική μου, δεν μπορούν να γίνουν τρείς γραμμές. νομίζω ότι η κριτική μου δεν έχει μόνο την ύπαρξη του παιδιού σαν αρνητικό σημείο.
θα ήταν καλύτερα αν έβαζες τα αντίστοιχα λινκς ώστε να μπορεί ο καθένας με ένα κλικ να διαβάσει και τις άλλες κριτικές.

Πάπισσα Ιωάννα said...

@ Alexis Stamatis
Συγχαρητήρια για το βραβείο. Το ότι έχω διαφορετική γνώμη δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι, όταν ένα ελληνικό βιβλίο πηγαίνει καλά στο εξωτερικό. Φυσικά η "Αμερικάνικη φούγκα" είναι φυσικό να αρέσει στην Αμερική .

@ Mamaloukas
Βεβαίως, δεν επιδίωξα να περιλάβω όλη την άποψή σου στο post μου. Κράτησα μόνο δυο τρία βασικά σημεία και φυσικά όποιος θέλει μπορεί να τη δει είτε στο μπλογκ σου, είτε στην Κυριακάτικη Αυγή.

Ένα βιβλίο γράφεται για να προκαλέσει συζητήσεις. Το κρύο είναι προτιμότερο από το χλιαρό και γι' αυτό ο διάλογος έχει βάση, όταν διεξάγεται με επιχειρήματα, όπως αυτά που ακούστηκαν στα διάφορα blogs.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Η αμερικάνικη διάκριση που αναφέρθηκε δόθηκε σε τρεις εκδοτικούς οίκους και αποτελείται από 10.000 δολλάρια με τα οποία επιχορηγούν τους οίκους για τη μετάφραση και έκδοση βιβλίων από Ελλάδα και Ισπανία. Οι εκδοτικοί οίκοι έχουν επιλέξει τα βιβλία που θα μεταφράσουν και μεταξύ αυτών είναι το βιβλίο του Σταμάτη και της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Μεταξύ των εκδοτικών οίκων είναι και το Αρχιπέλαγος. Ακόμη τα βιβλία δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε μεταφραστεί. Δεν ξέρουμε τι υποδοχή θα έχουν από το κοινό. Αλλά είναι ένα πρώτο βήμα. Λυπάμαι αν το απομυθοποίησα. Πιστεύω ότι θα το αναφέρει και η κα Μιχαλοπούλου στη στήλη της στην Καθημερινή, εκτός αν εκείνη δεν το θεωρεί τόσο σημαντικό.

Anonymous said...

ibi, αυτο αποδεικνυει ολο το κακοπροαιρετο και τη μιζερια που εχουμε στην ελλαδα. Δηλαδή δεν ειναι διακριση να κερδισει ενα βιβλιο (προτεινομενο απο εκδοτικο οικο) international award στην αμερικη; Υποβαθμιστε το, οι ανθρωποι της μεγαλυτερης εφημεριδας του κόσμου ασχολουνται με "επαρχιακους" και ανουσιους διαγωνισμους, γι αυτο τους βαζουν τρίτη ειδηση στο χωρο των βιβλίων... Μα τι ζηλια ειναι αυτη επιτελους που δερνει μερικους. αφηστε τους new york times να ασχολουνται με τα ελληνικα βιβλια και συνεχιστε τα δικα σας. Αυτο πραγματικα μονο στην ελλαδα συμβαινει. Τέτοια εμπάθεια. Κακο χωριο τα λίγα σπιτια.Κυριε Πατριαρχη ελπίζω να φιλοξενείτε και αντιθετες απόψεις.

Anonymous said...

Στα σχόλια που διαβάζω εδώ διακρίνω δυστυχώς πνεύμα Ελλαδιστάν: μικρότητα και κακεντρέχεια...Σε βιβλία που σας άρεσαν αφιερώνεται μικρά κείμενα ενώ εδώ κάνατε ολόκληρο αφιέρωμα, συλλέγοντας και αποσπάσματα από κριτικές!!!

Μα νομίζετε κύριοι οτι διαβάζοντας κάποιος αυτή την κριτική και τα σχόλια που ακολουθούν, υπάρχει περίπτωση να φανταστεί τον αποκαλούμενο Πατριάρχη ως εκείνον τον κριτικό που λείπει σήμερα απ' το λογοτεχνικό στερέωμα;;

Αγαπητέ στην επόμενη κριτική σας να είστε πιο αυστηρός με τον εαυτό σας.

Anonymous said...

Το "Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας" που θεσπίστηκε εφέτος και απονεμήθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του τριετούς προγράμματος μετάφρασης, έχει ως στόχο την έκδοση και την προώθηση της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας στις ΗΠΑ. Το πρόγραμμα αποτελεί πρωτοβουλία του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και της Ελληνικής Πρεσβείας στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι και χρηματοδοτούν τους εκδοτικούς οίκους, σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ".

Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λες ibi και όπως σημειώνονται επίσημα παραπάνω στο απόσπασμα απο το Δελτίου Τύπου που κυκλοφόρησε και είναι απαράδεκτο ένας συγγραφέας να γράφει "σε κερναω [Πατριάρχα] ενα νοερο σοκολατακι για την επιτυχια της φουγκας στην αμερικη" όταν ο ίδιος ξέρει πρώτος απο όλους πως το βιβλίο του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

Αλλά άλλο το Υφος και άλλο το Ηθος αγαπητοί. Το ένα φτιάχνει συγγραφείς, το άλλο ανθρώπους.

Χαίρομαι για την ακριβοδίκαιη κριτική σου Πατριάρχα. Και θα ήθελα να σημειώσω πως στα σχόλια κάποιων ανώνυμων παρατηρώ μια συναισθηματική φόρτιση μεγαλύτερη από αυτή που ενδεχομένως έχει ένας αναγνώστης όταν διαβάζει μια αντίθετη γνώμη για το βιβλίο που εκείνου του άρεσε.

Anonymous said...

"Σε καποιους μαλιστα φανεται οτι το βιβλιο μιλησε πολυ. Δες:
http://www.nytimes.com/2007/02/21/books/21awards.html?ref=books" έγραψε ο κύριος Σταμάτης και πήγα στη διεύθυνση που μας έδωσε για να βρεθώ στους New York Times.

Και παραθέτω αυτούσιο το δημοσίευμα των New York Times

"By LAWRENCE VAN GELDER
Published: February 21, 2007
The inaugural International Literature Awards of the National Endowment for the Arts, intended to give Americans greater access to worthy foreign literature in translation, went yesterday to three nonprofit literary presses: Archipelago Books of Brooklyn; Dalkey Archive Press of Champaign, Ill.; and Etruscan Press of Wilkes-Barre, Pa. Each received $10,000 from the endowment to support the translation and publication of a work from Greece or Spain, the focus of the first awards, as well as matching awards from each country. Dana Gioia, chairman of the endowment, said, "Translation provides Americans with as direct a connection as possible to both the individual voice of the author and the heart of a culture." Archipelago Books is to publish "Vredaman," a novel by the Basque writer Unai Elorriaga, in a translation by Amaia Gabantxo. Dalkey Archive Press will publish Karen Emmerich's translation of "I'd Like," 13 linked short stories by Amanda Michalopoulou of Greece. Etruscan Press is to publish "Amerikaniki Fouga" ("American Fugue"), a novel by Alexis Stamatis of Greece, in a translation by Diane Thiel".

Μα ο κύριος Σταμάτης, μήπως νομίζει πως δεν γνωρίζουμε αγγλικά; Λένε κάτι για το βιβλίο του οι New York Times που έχει το θράσος να μας παραπέμπει κιόλας; Λένε κάτι άλλο πέρα από το ότι επιλέχτηκε μαζί με της Μιχαλοπούλου και του Ισπανού για να μεταφραστεί και να εκδοθεί στα πλαίσια του προγράμματος μετάφρασης και πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ των ΗΠΑ και Ελλάδας Ισπανίας;

Ημαρτον κύριοι συγγραφείς. Πού πάτε;;;;;;;; Στη Eurovision?????

Anonymous said...

nostromos μάλλον δεν έχεις καταλάβει καλά. Στη συγκεκριμμένη περίπτωση το βιβλίο δεν προτάθηκε από εκδοτικό οίκο αλλά από Μεταφραστή ο οποίος πληρεί τα προσόντα για να ζητήσει επιδότηση για να μεταφράσει. Αυτός είναι ο ΒΑΣΙΚΟΣ όρος για να δωθεί η επιδότηση για τη Μετάφραση του κάθε βιβλίου στα Πλαίσια του Προγράμματος Μετάφρασης από το Αμερικανικό Ομοσπονδιακό Ίδρυμα Τεχνών.

Ο μεταφραστής κέρδισε εχθές τη διάκριση. Στο μέλλον μακάρι να τη κερδίσει και ο βιαστικός συγγραφέας. Τα νεύρα μου!

Anonymous said...

Φίλοι μου, το βιβλίο δεν παύει να είναι μέτριο, όσα βραβεία κι αν πάρει... Μην τρελαθούμε, κανενας Αμερικανός δεν θα το διαβάσει. Όποιος γνωρίζει τα των εκδόσεων στις ΗΠΑ , ξέρει επίσης πώς και γιατί δίνονται αυτά τα βραβεία σε ξενόγλωσσα βιβλία ΠΡΙΝ μεταφραστούν . Αφού λοιπόν τα τσεπώσουν κάποιοι, το πιθανότερο είναι το μεταφρασμένο βιβλίο να οδεύσει προς πολτοποίηση παρα προς βιβλιοπωλεία. Θα επανέλθω γιατί γνωρίζω το θέμα. Όπως και νάχει ο Πατριάρχης έχει δίκιο, το βιβλίο δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο.Κυκλοφορούν πολύ σημαντικότερα μυθιστορήματα στη χώρα μας , έστω κι αν δεν ΄΄βραβεύοντα΄΄ στην αλλοδαπή.

mamaloukas said...

Ευχαριστώ πατριάρχα μου. η απάντησή σου με καλύπτει απολύτως.

Anonymous said...

Τελικά αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να απολογηθεί που μεταφράζεται στις ΗΠΑ και που το βιβλίο του εκδίδεται εκεί... Ξέρετε οι εκδοτικοί οίκοι βραβεύονται για ΒΙΒΛΙΑ, και όχι για πουκάμισα. Και η πρόταση των εκδοτικών οίκων ηταν τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ. Οι μεταφραστές κέρδισαν τη διάκριση για να μεταφράσουν τι; Τον τσελεμεντέ; Μάλλον ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ.Ο θεός να μας φυλάει, τι χώρος ειναι αυτός...Αν αυτοί ειναι οι επισκέπτες ενός μπλογκ που υποστηρίζει την ελληνική λογοτεχνία, τι να πω.
Μάλλον οι συγγραφείς οφείλουν να απολογηθούν τάχιστα που τα βιβλία τους αναφέρθηκαν στους NYT. Η καλύτερα να απαγορεύσουν στους εκδοτικούς οίκους να τους μεταφράσουν. Α ρε Ελλάδα...

Anonymous said...

Με τρελλαίνει αυτή η φιλολογία. Ποιός επέλεξε το Σταμάτη και τη Μιχαλοπούλου για την μετάφραση στην Αμερική;
Η παρέα του ΕΚΕΒΙ που πριμοδοτεί με δηνάρια κάποιους ασήμαντους εκδοτικούς οίκους των ΗΠΑ. Πότε ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες και ποιοί έκριναν πως αυτά τα βιβλία ηταν τα καταλληλότερα για το αμερικάνικο κοινό;
Επειδή ο Σταμάτης έγραψε για την Αμερική, δεν περιμένουν οι αμερικανοί ν' ακούσουν την επιπόλαιη κενή και άνευ λόγου΄περιηγητική του άποψη. Εχουν δικούς τους συγγραφείς που τα λένε αυθεντικότερα για τη χώρα τους. Μην τρελλαθούμε κιόλας!
Το κύκλωμα του κυκλώματος, λέγεται αυτή η επιλογή που θα πιάσει πάλι πάτο γιατί είναι ακατάλληλη!
Γι αυτό τα ελληνικά βιβλία όταν μεταφράζονται δεν πουλάνε, επειδή ΄μεταφράζονται με κριτήριο τα κολλητηλίκια!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Φίλε, ανώνυμε, θα παρακαλέσω να αποκτήσεις όνομα ή ψευδώνυμο. Αλλιώς πώς θα μπορέσουμε να συζητήσουμε επί της ουσίας και όχι με πυροτεχνήματα;
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Πατρτριάρχα μου,
Λέγομαι Διάκονος, γιατί πιστεύω πως χρέος μου είναι να διακονώ τον Λόγον!