Monday, February 01, 2010

Gothic coffee: Ελίζα Πολιτσοπούλου

Λογοτεχνία και παραλογοτεχνία: πού είναι τα όρια;
Λογοτεχνία του φανταστικού: τι περιλαμβάνει και τι έχει να δώσει;
Είναι απλώς θέμα διασκεδαστικής ανάγνωσης ή μπορεί να σηκωθεί λίγο πάνω από το μυστήριο, το παράξενο, το αλλόκοτο;

“Ουροβόρος κρίνος. Σμαράγδια με ασήμι”
εκδόσεις Κέδρος
2009

        Παραλογοτεχνία είναι, με μια πρόχειρη σκέψη, η κατηγορία της ευρύτερης συγγραφικής παραγωγής που δεν έχει αισθητικά στοιχεία και υψηλές αξιώσεις, αλλά απευθυνόμενη στο ευρύ κοινό, ως ένα είδος μαζικής κουλτούρας, θέλγει με την ιστορία-της, χωρίς να μπορεί να τη στηρίξει με πλοκή, χαρακτήρες, αφηγηματικές τεχνικές, βαθύτερα νοήματα κ.ο.κ. Παλαιότερα σ’ αυτήν εντασσόταν το αστυνομικό μυθιστόρημα, ενώ σήμερα εκεί εντάσσεται, άλλοτε περιγραφικά κι άλλοτε αξιολογικά, η επιστημονική φαντασία, η ροζ λογοτεχνία, η λογοτεχνία του φανταστικού κ.ο.κ., χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μεμονωμένα δείγματα των παραπάνω ειδών δεν ξεχώρισαν και καταξιώθηκαν στη “σοβαρή” λογοτεχνία.
         Το πρωτόλειο της Ελίζας Πολιτσοπούλου ανήκει, κατά δήλωσή-της, στο χώρο του αστικού fantasy, το οποίο είναι ένα είδος λογοτεχνίας του φανταστικού, ενταγμένου στη σύγχρονη πόλη. Μέσα στο αστικό περιβάλλον, ποικίλοι φανταστικοί κόσμοι διασταυρώνονται, ενώ κυριαρχεί το μυστήριο, το αλλόκοτο και το υπερφυσικό, τα οποία όμως θεωρούνται φυσικά και δεν ξενίζουν (βλ. http://urbanfantasy-amethysta.blogspot.com/2009/02/urban-fantasy.html ). Στις σελίδες-του παρελαύνουν βρικόλακες, λυκάνθρωποι, κρίνοι, λάμιες, μέδουσες, νάγκα, λέπρικον και άλλα όντα. Στην ουσία το αστικό fantasy είναι μια αναβίωση γοτθικού μυθιστορήματος με πολλά μοτίβα της φανταστικής λογοτεχνίας και ειδικά το έργο της Πολιτσοπούλου απηχεί Τόλκιν και Λάβκραφτ, με δόσεις από Χάρυ Πότερ (λ.χ. το σχολείο όπου φοιτούν οι τρεις μεταφυσικοί ήρωες).
          Τελικά σε τι αποσκοπεί η επινόηση νέων κόσμων στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας τάσης για παράλληλα σύμπαντα; Κι αν κανείς πει ότι απολαμβάνει την ιστορία, ελκύεται από το παράξενο και το εξωανθρώπινο (που προσωπικά εγώ δεν το ένιωσα), ποιο λογοτεχνικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται; Ούτε μια ιδιαίτερα δουλεμένη γλώσσα, ούτε μια αλληγορία για τη ζωή και τους ανθρώπους-της, ούτε έναν προβληματισμό για μεταφυσικά ή άλλου είδους δεδομένα. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έπαψε να θεωρείται παραλογοτεχνία από τη στιγμή που η υπόθεση πέρασε σε δεύτερη μοίρα ή τουλάχιστον εξισορροπήθηκε από έναν εξίσου σημαντικό σε βαρύτητα κοινωνικό προβληματισμό. Η επιστημονική φαντασία ή αυτό το νεογοτθικό είδος πώς μπορεί να σταθεί και να προωθήσει τον εαυτό-του ή γενικότερα τη λογοτεχνία;
         Είχα την περιέργεια να δω το είδος αυτό της λογοτεχνίας αλλά τελικά πείστηκα ότι οι οπαδοί-του ακόμα δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μαγεία του φανταστικού και να το αναγάγουν σε μια σφαίρα λογοτεχνικής-αισθητικής τελειότητας. Αλλά ακόμη και η ίδια η πλοκή, με τη συνύπαρξη ενός θανατηφόρου ιού και των παράξενων πλασμάτων που κυκλοφορούν ανάμεσά-μας, δεν δείχνει ότι η συγγραφέας έγραψε μια στιβαρή πλοκή που να προσελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Καλό μήνα
Πατριάρχης Φώτιος

52 comments:

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ που αγαπώ κάποια κομμάτια της "φανταστικής" λογοτεχνίας δεν ενθουσιάζομαι με το συγκεκριμένο είδος με τα βαμπιρ και τους λυκανθρώπους. Και πιστεύω πως τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία δεν ξεφεύγουν από μια γραμμική γραφή που κυνηγάει την πλοκή και τίποτε άλλο. Αλλά δεν θα τα καταδίκαζα συλλήβδην. Παντού υπάρχουν αξιόλογα δείγματα, εξαρτάται από το συγγραφέα και από το βιβλίο, όχι από το είδος.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Φυσικά μπορεί (δυνητικά) να βρει κανείς καλά κομμάτια σε κάθε είδος. Αλλά,
υπάρχουν ορισμένα είδη που είναι παραλογοτεχνικά, όχι γιατί δεν μπορούν εκ φύσεως να ξεφύγουν (βλ. την περίπτωση του αστυνομικού μυθιστορήματος), αλλά που οι υπηρέτες-τους δεν βλέπουν εύκολα τις ευρύτερες τάσεις της λογοτεχνίας.
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

γεια. Συμφωνώ με την τελευταία φράση του πατριάρχη: η απάντηση στο πώς θα μπορούσαν (και, νομίζω, ήδη και από χρόνια μπορούν, τόσο η επιστημονική όσο και το νεογοτθικό) είναι η α ν τ ί σ τ ρ ο φ η διαδικασία σύλληψης: φτάνεις στο γοτθικό μέσα από την προσπάθεια για λογοτεχνία σοβα΄ρη, κυρίως ιδεών υποθέτω, όταν βρίσκεις πως αυτή η φόρμα σε εξυπηρετεί καλύτερα στο χειρισμό του υλικού σου. με άλλα λόγια, ως εκφραστική ανάγκη, όχι ως κόλπο εντυπωσιασμού. Οι συγγραφείς τέτοιων βιβλίων πρ΄πει να έχουν, ακτ΄τη γνώμη μου, πολύ μεγ΄λαη παιδέια (και ευφυία) για να μην πέφτουν στην παγίδα αυτών που γράφουν, να τα χειρίζοντια με την απόσταση του ορθολογιστή (κι ας μη φαίνεται αυτό στο βιβλίο) Η Τζόαν Ρόουλινινγκ, ο Φίλιπ Ντικ, ο Στόκερ (πρόχειρα) είναι τέτοιες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, για διασκέδαση, αν είναι καλογραμμένα, και τα "παρά" καλά είναι.

Υγ: νομίζω πως στην εποχή μας το κύριο χαρακτηριστικό της παραλογοτεχνίας δεν είναι η έλλειψη πλοκής και χαρακτήρων, κάθε άλλο θα έλεγα, αλλά οι πολλές αχρείαστες σελίδες, για να γίνει το "τούβλο"!

Σταμάτης said...

Μόνο σε αυτή τη χώρα χρησιμοποιείται ακόμα ο όρος παραλογοτεχνία...Υπάρχει καή και κακή λογοτεχνία. Όλα τα άλλα είναι προσωπικά κολλήματα και εμπάθειες, με το συμπαθειο κιόλας...

υγ παραλογοτεχνες ο Ντικ, ο Μπορχες, ο Λαβκραφτ, ο Πόε, ο, ο, ο, ...

nihilio said...

>Η επιστημονική φαντασία ή αυτό το νεογοτθικό είδος πώς μπορεί να σταθεί και να προωθήσει τον εαυτό-του ή γενικότερα τη λογοτεχνία;<
Στάκα! Εδώ έχουμε φάουλ που σηκώνει κόκκινη. Ξεκινάς λέγοντας ότι είναι ένα πρωτόλειο έργο (που είναι, το έχω διαβάσει) αλλά μετά βγάζεις στηριγμένος σε αυτό συμπεράσματα για ένα ολόκληρο λογοτεχνικό είδος.
Φάνταζυ, Επιστημονική Φαντασία και Υπερφυσικός Τρόμος έχουν επανειλημένα επιδείξει ιδιαίτερα δουλεμένη γλώσσα, αλληγορία για τη ζωή και τους ανθρώπους-της, προβληματισμό για μεταφυσικά ή άλλου είδους δεδομένα.
Από πιο πρόσφατους συγγραφείς φανταστικού θα ξεχωρίσω τους: G.R.R. Martin, που με το "Παιχνίδι του Στέμματος" (εκδόσεις Ανούβις) και τις συνέχειες του παίρνει τον Ιβανόη του Σκοτ, πετάει μέσα κάποια φανταστικά στοιχεία και μια νατουραλιστική περιγραφή του Μεσαίωνα και φτιάχνει ένα έπος που επαναπροσδιορίζει το είδος
Philip K. Dick: Μέσα από ιστορίες Επιστημονικής Φαντασίας επαναπροσδιορίζει τη σχέση πραγματικότητας-αντίληψης, από το ζοφερό μέλλον του Do Androids dream of electric sheep (Μπλέηντ Ράνερ) μέχρι και ένα παρελθόν όπου ο Άξονας κέρδισε τον πόλεμο (Ο Άντρας στο απόρθητο κάστρο)
Στον τρόμο τώρα, από τον Clive Barker και μετά τα θέματα γίνονται όλο και πιο σύγχρονα και αλληγορικά. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη "Νεράιδα των Δοντιών" του Graham Joyce (εκδόσεις Οξύ) που αποτελεί μια ιστορία ενηλικίωσης καθώς και το "Ματωμένο Φεγγάρι" του Somptow (επίσης Οξύ) για ένα ιστορικό έπος τρόμου με φόντο τον αποικισμό της Άγριας Δύσης, ενώ τα "Χαμένο Αγόρι, Χαμένο Κορίτσι" και "Στο σκοτεινό δωμάτιο" του Πήτερ Στράουμπ (εκδόσεις Μπελ) παντρεύουν έξοχα τη Μετα-λογοτεχνεία με το μπεστσελλερίστικο θρίλερ τρόμου. Έχω σίγουρα διαβάσει και πολλά άλλα, αλλά αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι τίτλους, πόσο μάλλον αν μιλάμε για βιβλία που έχουν μεταφραστεί και βρίσκονται σε κυκλοφορία.

Από αστική φαντασία δεν έχω διαβάσει δυστυχώς πολλά, Ανίτα Μπλέηκ ("Ένοχες Απολαύσεις", "Το γελαστό πτώμα", "Το τσίρκο των καταραμένων" - εκδόσεις Οξύ), Φάκελοι του Ντρέσντεν ("Δαιμονική Καταιγίδα" - εκδόσεις Άγνωστη Καντάθ) και Southern Vampire Mysteries ("Νεκρός μέχρι να σκοτεινιάσει" - φανταστικός κόσμος).
Συνολικά είναι μια διασκεδαστική μείξη αστυνομικού μυθιστορήματος, φαντασίας και τρόμου (και ρομάντζου τα όσα έχουν γραφεί από γυναίκες), αλλά "σοβαρή" λογοετεχνεία δεν τα λες. Στα ξένα κυκλοφορούν κάποιοι συγγραφείς όπως ο Jeff VanDerMeer ή ο China Mieville που κάνουν "παπάδες" με το είδος αλλά στην Ελλάδα μόνο ένα βιβλίο από τον πρώτο έχουμε δει, και αυτό εξαντλημένο.

Vivi G. said...

Καλή βδομάδα, καλό μήνα.
Εξηγούμαι ότι διαβάζω συχνά πυκνά διάφορα, από Anubis και Οξύ κυρίως, και θεωρώ ότι μετά από τόσα χρόνια βιβλιομανίας ο αναγνωστικός μου ορίζοντας παραμένει μια χαρά ανοιχτός.
Αλλά θυμήθηκα την παρουσίαση του βιβλίου σε κάποια Ελευθεροτυπία, την βρήκα και σας παραθέτω:
"......αποτελεί τον πρώτο τόμο μιας επταλογίας με τον γενικό τίτλο «Ουροβόρος κρίνος» και παρουσιάζεται από τον «Κέδρο» ως το μοναδικό εγχώριο δείγμα
«αστικού fantasy»!"

" Μοναχοπαίδι ενός ζεύγους αρχιτεκτόνων («ήταν ατέλειωτες οι ώρες που περνούσα μόνη μου, έχοντας τα παραμύθια για συντροφιά») και τελειόφοιτη του τμήματος βιομηχανικού σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, η 24 χρονη Πολιτσοπούλου δηλώνει φανατική θαυμάστρια της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, του Κ. Σ. Λιούις («Το χρονικό της Νάρνια») και του Φίλιπ Πούλμαν («Το αστέρι του Βορρά»), αλλά με το «Λυκόφως» και τα ερωτευμένα βαμπίρ της Στέφανι Μέγερ, «δεν συμφωνώ ιδεολογικά»."

Λοιπόν δεν απορρίπτω το συγκεκριμένο βιβλίο της κοπέλας, δεν το έχω διαβάσει άλλωστε, αλλά κάτι δεν μου πάει καλά με τις μόδες που δημιουργούνται και συνεπάγονται βιβλία,ταινίες,cd και όλα τα σχετικά κι αποδεικνύονται συνήθως καταναλωτικές αηδίες και μόνο..
Κι επίσης βρίσκω φτηνό να ακολουθούν δικοί και ξένοι με ευσεβείς πόθους για το προφανές(να γίνουν Ρόουλινγκ στην θέση της Ρόουλινγκ, διότι το να γίνουν Τόλκιν στην θέση του Τόλκιν, ε, αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα).
Κι ερωτώ το εξής: κανένας από τους επίδοξους Έλληνες Ρόουλινγκ δεν έχει διαβάσει Ζυράνα Ζατέλη;
Και αν ναι,πού να εντάξουμε την Ζ.Ζ; Βουκολικό fantasy να το λέγαμε το είδος που έχει εδώ και κάτι χρονάκια πλάσει; Μπλιαχ....
Ααααα, και για κείνον τον Αργεντινό τον ανεπανάληπτο, τι να λέγαμε γι αυτόν, πού να εντάσσαμε εκείνο το "Ρόδινο και Γαλάζιο" του...
Προτείνω στοχαστικό fantasy!(Να μου χρωστάει ο Μπόρχες ,απίστευτο).
Με δυο λόγια, ποιός πείθεται πια για το αγνό και λογοτεχνικό των προθέσεων του (οποιουδήποτε)συγγραφέα τέτοιων κειμένων, ειδικά όταν στα 24 του προεξοφλεί μια επταλογία σε τρέχον ή κοινώς της μόδας λογοτεχνικό ή παραλογοτεχνικό-πείτε το όπως θέλετε, εμένα δεν με νοιάζουν πια οι (αφο)ορισμοί-είδος;

Pellegrina said...

επειδή μόλις τώρα το έψαξα, μπράβο στην κοπέλα! Αυτό διάλεξε να κάνει, και θέλει κέφι και δουλειά! μακάρι να δούλευαν έτσι κι άλλοι νέοι, σε άλλους τομείς!
¨οσο για το είδος, είναι αυτό που είναι. Συμφωνώ με τη vivi στο περίπου, αλλά ακόμα δεν βγήκε η κοπέλα, να το θάψιμο! μα τελικά, όλοι σκατοέλληνες είμαστε; (είσαστε;0 Είναι ένα νέο παιδί που κάνει κα΄τι δημιουργικό! Αν ήταν η κόρη μου (θα μπορούσε), θα ήμουν ευτυχισμ΄νη και περηφανη, και θαμέκανα τα πάντα για να τη βοηθήσω! Δεν το ε΄χουμε οι έλληνες, δνε το έχουμε! είμαστε κακοί! θέλουμε ο άλλος να έιναι σνα εμας1

(αν θα έγραφα εγώ κα΄τι πα΄ρομοιο; ¨οχι, αν και δεν είμαι σίγουρη τι θα έκανα αν ήμουν σήμερ 25! Είμαι πια πολύ μεγ΄λαη για να επιτρέψω στον ευατό μου τέτοια παιχνίδια, αλλά βρε παιδιά, ντροπή! ¨ο,τι κάνει η νέα γενιά (τα ελάχψιστα που γίνοντια στην ελλάδα) π΄ρπει να στηρίζεται! Δεν ε΄χιε σχέση με σοβαρή λογοτεχνία, είναι ένα ωράιο δημιούργημα!

Pellegrina said...

συγνώωωμη για την πληκτρολόγηση...

Pellegrina said...

συμπλήρωση: το βιβλίο θα έχει λαμπρη καριέρα στην ελλάδα ως e-book, αμφιβάλλετε;

Anonymous said...

pellegrina έχεις απόλυτο δίκιο. είμαστε λάθος σαν ράτσα.τρώμε τα παιδιά μας κάτω απο την μάσκα του ειδικού. αν η ίδια ακριβώς παρουσίαση γινόταν για ξένο συγγραφέα θα είμαστε όλο επιφωνύματα ενθουσιασμού.
έχει τύχει να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο και έχω να πώ πως έιναι άκρως εθιστικό και καλογραμμένο.
επίσης παρά το νεαρό της ηλικίας της δουλεύει άψογα την κινηματογραφική αφήγηση.
το μονο "κακό" που έχει είναι οτι είναι Ελληνίδα και τα κοράκια της ημιμάθειας θα την φανε

Vivi G. said...

Ει, κόψτε κάτι, εμένα δεν με πολυνοιάζει αν είναι Ελληνίδα ή ποιανού παιδί είναι κτλ αλλά με νοιάζει και με παρανοιάζει πώς τα έντυπα κι οι εμπορευάμενοι στήνουν γενικά το σκηνικό δια παν ενδεχόμενον και φυσικά με νοιάζει το πώς ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε!
Ο Dick ας πούμε είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ανελέητης εκμετάλλευσης από την ανάποδη, δηλαδή την μεριά του συγγραφέα, στο όνομα μιας ατελείωτης κατανάλωσης και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτόλειο βιβλίο που ακόμα το συζητάμε, κάθε άλλο! Στήθηκε μετά τον θάνατό του, κυριολεκτικά πάνω στο πτώμα του, μια απίστευτη βιομηχανία με τρελά κέρδη λόγω των ταινιών. Αλλά είναι κρίμα να μην ξέρουν παρά μόνον λίγοι ότι το "Blade Runner"-εξαιρετική ταινία ευτυχώς- είναι η μεταφορά του βιβλίου του "Do Androids dream of electric sheep", βιβλίου του 1966 παρακαλώ, που κυκλοφορούσε και στα ελληνικά ως "Το Ηλεκτρικό Πρόβατο".
Απλά επιτρέψτε μου να θέλω να μπορώ να ξεχωρίζω ένα μελλοντικό ίσως διαμάντι από μια ακόμα κοτρώνα της μόδας όντας πάντα υποψιασμένη! Πού διαφωνείτε;

Pellegrina said...

Θα πρότεινα επίσης (λέμε τώρα) στους προμοτέρ του Κέδρου να το λανσάρουν, εκτός από το target group του "φανταστικού" στις εκθέσεις "παιδικού και εφηβικού" βιβλίου, μπας και ισορροπήσει λιγάκι τα άπειρα βιβλία από τωρινούς για μελλοντικούς μαλακοπίτουρες...δεν ξερω τι ειναι ως περιεχόμενο, αλλά και μόνο η φαντασία και η δράση (που φαντάζομαι έχει)το κάνει κατάλληλο κατά τη γνωμη μου. Επ΄σιης η συγγραφέας λέιε στη συνέντευξη ότι είναι γνώστης της λογικής των βιντεογκέιμς. ΑΥΤΗ είναι η γλώσσα των παιδιων σήμερα, το βίντεογκέιμ, που, αν το σκεφτείτε, είναι, σε αντίθεση με τη τουβούλα της μαμάς. διαδραστικότατο
(χμ, τωρα εγω πρέπει να διαβασω τον ουροβόρο(+τρώει την ουρά του!) κρίνο. Why not?

Pellegrina said...

vivi τώρα σε είδα, εγραφα το παραπάνω. Δεν διαφωνώ, αλλά είναι άσχετο! Θέλεις να πεις ότι την προμοτάρει το σύστημα; και πού το κακό, όλα προμοτάρονται σήμερα!
Ξέρεις, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό: όλοι θα θέλαμε προμόσιον, αλλά αφού δεν μπορούμε να την έχουμε (για διάφορους λόγους), ας χαρούμε τουλάχιστον ό,τι γίνεται γύρω μας! Εκτός από υποψήφιοι διάσημοι (!) είμαστε άνθρωποι που περπατάμε πρόσκαιρα σε αυτό τον κόσμο (μέγα προνόμιο) Είναι μαλακία ν αμη χαιρόμαστε τα αγαθά του και να θεωρούμε ως μόνο αγαθό το να θαυμάζουν εμάς οι άλλοι! Ετσι κι αλλιώς, αυτοί που πραγματικά μας νοιάζουν ως ΄'ανθρωποι είναι τόσο λίγοι! Λοιπόν,α φού αυτήν διάλεξε το σύστημα, ας την απολάυσω! Δίκιο εχέις σε ολα όσα λες, αλλά στο πα΄ρον σύστημα και την παρούσα χώρακαι τους παροντες ανθρω΄πους, (και μέχρι να το αλλάξουμε!), ας το χαρούμε! (τον -όποιο- ουροβορο κρίνο)
Τι έχω ξαναπεί: αντί να γκρινιάζουν (το τ΄ριτο πρόσωπο σκόπιμα, εγώ δεν εχω καμιά δύναμη) οι κάπως σχετικοί για τα στραβά, το σύστημα, τις προμόσιον κλπ, ας προμοτάρουν κατι άλλο που οι ίδιοι θεωρούν καλό! "Εχθρός του καλού το καλυτερο"!

Anonymous said...

η ιστορία είναι γεμάτη ειδικούς και κριτικούς...ένας ακόμη δεν βλάπτει...εσύ ο ίδιος αντικρούεις τον εαυτό σου λέγοντας -->"...με νοιάζει το πώς ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε!..."
δηλαδή αν τον λεγαμε Μαρία θα ήταν εντάξη?
εκφέρεις γνώμη για ένα βιβλίο χωρίς να το έχεις διαβάσει και μιλάς με ύφος για βασισμένος σε ένα Θρύλο (τον οποίο γνωρίζουν περισσότεροι απ'όσους πιστεύεις...και ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους ΜΠΙΤ της εποχής του δεν γνώρισε την φήμη που του άρμοζε"
παρόλα αυτά βασισμένος στο νεαρό της ηλικίας και στο όνειρο της εφταλογίας μαζί με το γεγονός οτι δεν είναι ξένη βγάζεις το πόρισμα...δεν διαφέρεις απο αυτούς που κόψανε τότε τα φτερά τον Dick βασισμένοι στην κατανάλωση ναρκωτικών που έκανε και στο σύνδρομο παρακολούθησης που είχε..λές υπάρχει μια Ροουλίνγκ...η οποία λες να μην είχε σαν γνώμονα τον Τόλκιν...ο οποίος διαβαζέ Μο Πασάν και στην τελικη αν ακολουθήσουμε το παράλογο της σκέψης σου μετα τον Ομηρο δεν έπρεπε κανένας να τολμήσει να γράψει φανταστική λογοτεχνία...(παίξε στο κουκλόσπιτο μιάς και σένα θα υπάρχει πάντα ένας Παλμερ Ελντριντζ)

Anonymous said...

φυσικά αναφέρομαι την vivi αλλά και σε οποιδήποτε άλλο κριτικό...
το ότι έιμαστε αναγνώστες, ακροατές ή θεατές δεν σημαίνει οτι γίναμε κριτικοί τέχνης ή λογοτεχνίας...λίγο τσίπα ρε σείς, προσβάλετε όσους το σπουδάσανε...απλα σας εύκολό ε?

για δοκιμάστε να δημιούργήσετε και να εκτεθείτε...εκεί είναι η μαγγία :) αντε καλό σας βράδυ.

Anonymous said...

όσο αφορά τον Πατριάρχη Φώτιο δεν έχω να πώ τίποτα είναι οξύμορο απο μόνο του ένας άνθρωπος του "θεού" να προσπαθεί να βρεί ομορφιά στο σκοτάδι και το gothic...ειδικά με τέτοιο nick...(Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Παρακολουθώ από το πρωί τον διάλογο, με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά δεν επιδίωξα να παρέμβω ως τώρα. Άκουσα όλα όσα ειπώθηκαν και δέχομαι πολλά υπέρ και κατά.

Εγώ βέβαια έχω διαβάσει το βιβλίο,
δυστυχώς είμαι Πατριάρχης και επομένως μπορώ να κατηγορηθώ ότι εκφράστηκα αρνητικά ...από αντίρρηση σε τέτοια διαβολικά πράγματα,
και κάτι ψιλά έχω σπουδάσει γύρω από τη λογοτεχνία, κάτι ψιλά σκαμπάζω από βιβλία.

Προφανώς είναι θεμιτό μια νεαρή κοπέλα να έχει κατέβει στη λογοτεχνία με στόχους. Για να μην την πουν όμως αιθεροβάμονα, καλό είναι να μπορεί να είναι από μόνη-της προσγειωμένη: να μη γράφει μισά ελληνικά και μισά αγγλικά στις απαντήσεις-της, γιατί προδίδει πως η γλώσσα-της είναι αδούλευτη,
να γνωρίζει λογοτεχνία, όχι μόνο στο στενό ορίζοντα όσων αποτελούν τα είδη που υπηρετεί,
να μάθει να ακούει και δέχεται κάθε κριτική που έχει να της δώσει...
Η σύγκριση με τους μεγάλους του είδους είναι πάλι θεμιτή, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχει ανάλογα πρότυπα και τους μεγάλους της (παγκόσμιας) λογοτεχνίας γενικά, και όχι μόνο τους συναφείς με το είδος-της.
Ούτε φυσικά τα λέω αυτά επειδή είναι ελληνίδα. Τα λέω επειδή οι συγγραφείς που κινούνται σε τέτοιους χώρους (και οι αναγνώστες) κλείνονται ερμητικά στα χωράφια-τους και συγκρίνονται μόνο με τους ομοειδείς-τους.
Όπως επιτίθεται σε όσους την κατηγορούν, χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο-της, άλλο τόσο θα έπρεπε να τα βάλει και με όσους την υπερασπίζονται χωρίς πάλι να έχουν διαβάσει το έργο-της.
Και μια τελευταία πατρ(ιαρχ)ική συμβουλή: όταν απαντά στους αναγνώστες-της, να μιλά για τα επιχειρήματά-τους (γλώσσα, στόχευση, εγκλωβισμός σε μια ενδοκειμενική υπόθεση χωρίς ανοίγματα κ.λπ.) με αποδείξεις, τουλάχιστον που να εκφράζουν τις προθέσεις-της, και όχι με εν θερμώ σκέψεις.
Επαναλαμβάνω: αυτά τα είδη δεν πρέπει να γράφονται για να ικανοποιήσουν συγκεκριμένο κοινό, αλλά για να ανοιχτούν εμπλουτίζοντας τη λογοτεχνία με φρέσκους προβληματισμούς (διάβασα με προσοχή τις απόψεις του nihilio και τον ευχαριστώ που μου άνοιξε τους ορίζοντες).
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

συγγνώμη αλλα δεν θέλω να με μπερδεύουν με άλλον. Δεν είμαι η συγγραφέας και γενικά δεν κατέχω την συγγραφική ικανότητα (μακάρι αλλά...δεν το έχω). είμαι και εγώ όπως και εσύ ένα εικονικό προσωπείο κάποιου αναγνώστη που απλά ετυχε να του αρέσει το εν λόγω βιβλίο.

καλό σας βράδυ

Ελίζα said...

Καλησπέρα και από εμένα λοιπόν.
Πράγματι και εγώ παρακολουθώ το Blog από το πρωί και δεν απάντησα σε τίποτα απ' όσα διάβασα, γιατί προφανώς ο καθένας μπορεί να έχει την γνώμη του. Τώρα δεν γνωρίζω (ή δεν θυμάμαι) για ποιες ελληνοαγγλικές απαντήσεις αναφέρεται ο Πατριάρχης, αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω πως και να μίλησα με τέτοιον τρόπο, σίγουρα δεν έγινε επίτηδες. Και μιας και προφανώς έγινε παρεξήγηση και πιθανόν να θεωρήθηκα ότι μίλαγα χωρίς όνομα, ας απαντήσω λοιπόν με επιχειρήματα όπως μου ζητήθηκε.

Σίγουρα δεν μπορώ να πείσω κάποιον που δεν του άρεσε, να αρχίσει να του αρέσει και δεν θα είναι αυτός ο σκοπός μου. Μπορεί να φαντάζω υπερόπτης κύριε Πατριάρχη, αλλά θα ήταν καλό όλοι να γνωρίζουμε ότι οι συνεντεύξεις δεν είναι πάντα πιστό αντίγραφο μίας συζήτησης. Άν είχατε παρακολουθήσει και άλλες συνεντεύξεις μου, θα βλέπατε ότι όταν μιλάω για το βιβλίο μου, συνήθως λέω ότι ήθελα απλά να αφηγηθώ μία ιστορία, που κανένας δεν βρέθηκε να μου πει (κάτι που δεν θεωρώ ότι είναι τόσο υπεροπτικό). Όσον αφορά για αυτήν την πολύβουη επταλογία, τόσο όγκο είχα φανταστεί ότι θα "έπιανε" αυτή η ιστορία και το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω. Επίσης θα ήθελα να υπογραμμίσω, ότι όταν κάποιος με ρωτάει για τους συγγραφείς που με επηρέασαν, δεν περιμένει να ακούσει κάτι άλλο από συγγραφείς του φανταστικού. Η απάντηση όμως μόνο σε αυτό το επίπεδο, ίσως να είναι και δικό μου λάθος, αλλά σας διαβεβαιώνω πως κανένας δεν θα μου έδινε όσο χρόνο ήθελα, για να αναφέρω όλους τους συγγραφείς που με άγγιξαν.

Τώρα όσον αφορά την ωριμότητα ή την ανωριμότητα του έργου μου, θα ήθελα να το υπερασπιστώ λέγοντας ότι είναι η πρώτη μου προσπάθεια και χωρίς να έχω κάποια προηγούμενη "σωστή" παιδεία πάνω σε αυτό (φιλολογία ας πούμε για χρήση σωστής γλώσσας), κάποιοι άνθρωποι πίστεψαν σε εμενα και στην πιθανή ή όχι, δυνατή ή όχι εξέλιξη μου. Τώρα για όλα τα υπόλοιπα που γράψατε, δεν μπορώ να απαντήσω, καθώς είναι μόνο το πρώτο βιβλίο της σειράς και είναι μόνο ο "πρόλογος" της.

Όσον αφορά την καλή και κακή λογοτεχνία, δεν είμαι εγώ αυτή που θα κρίνω. Είμαι όμως σίγουρη ότι άσχημα σχόλια, δεν έχουν ακούσει μόνο όσοι τα άξιζαν.

Πολιτσοπούλου Ιωάννα Ελίζα

Pellegrina said...

Αι!! καλέ τι λέτε βραδιάτικα; Χαζέψατε μωρέ;; ένα παραμυθι κουβεντιάζουμε! δεν είναι ο Τζόυς η κυρία Πολιτσοπούλου! Τι έπαθες καλέ vivi με τα ...πτώματα;

Ελίζα γειά σου. Καυτών συνεντεύξεων συνέχεια: έχω τρεις ερωτήσεις:
α)υπάρχει στο διαδίκτυο κάποιο απόσπασμα, έστω μικρό, από το βιβλίο;
β) τι παραπάνω από μας γνωρίζεις για το ηλεκτρονικό βιβλίο και το εν ελλάδι μέλλον του; (καθότι αποκλείεται να μη συζητήσατε στον εκδοτικό σου τέτοια περίπτωση: το βιβλίο σου ακούγεται ένα κι ένα για τους ηλεκτρονικώς διαβιούντες!!
Άσε λοιπόν τους κριτικούς στην κριτική τους και δώσε μας, εσύ η new generation, τα φώτα σου επί του καυτού θέματος!
γ)ποια η στάση σου/γνώμη σου απέναντι στην "πειρατεία"; αν πουλιόταν το βιβλίο σου ηλεκτρονικά και οι φανς σου το "χακέυανε" και το ακτέβαζαν δωρεάν, ο εκδοτικ΄ςο φυικά θα λύσσαγε...αλλλά εσύ; τι λες γι αυτό ε σ ύ προσωπικά;
Ρωτάω πρωτον λόγω ηλικίας (έχει ενδιαφέρον η γνώμη ενός πολύ νέου ανθρώπου) και δεύτερον γιατί, ακριβώς, θεωρώ το βιβλίο σου πολύ πιθανό για τέτοιο δρόμο!
Αυτά

Ελίζα said...

Καλησπέρα Pellegrina
με την αφορμή που σας βρήκα, θα ήθελα να κάνω και μία μικρή διόρθωση (που για μένα τουλάχιστον έχει σημασία)...
Στην συνέντευξη όπου αναφέρω τα rpg, δεν μιλάω για αυτά που παίζονται σε υπολογιστές, αλλά για αυτά που είναι επιτραπέζια και θυμίζουν θέατρο (ο καθένας έχει έναν ρόλο και τον ερμηνεύει όπως αυτός θέλει). Έχει αρκετή διαφορά πιστεύω καθώς το πρώτο, έχεις να αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους και όχι ένα μηχάνημα (το οποίο τείνει να γίνεται εθιστικό).

Τώρα όσον αφορά το παραμύθι, θα ήθελα να πω ότι το βιβλίο δεν ανήκει σε αυτό το είδος και εγώ η ίδια ζήτησα να μην διαφημιστεί ως τέτοιο (προφανώς με την συμφωνία του εκδοτικού οίκου), καθώς έχει σκηνές που θεωρώ πως είναι βίαιες για τόσο νεαρές ηλικίες.

Ας πάμε τώρα στις ερωτήσεις:
α) στο διαδίκτυο δεν υπάρχει κάποιο απόσπασμα, πέρα από την περίληψη που υπάρχει σε αρκετά site.
β)πράγματι όλα δείχνουν ότι το μέλλον είναι ηλεκτρονικό, δυστυχώς
γ)τώρα όσον αφορά την πειρατεία, είναι κάτι που είναι αναμενόμενο θεωρώ, αν κάτι σηκωθεί στο διαδίκτυο. Προσωπικά θα με πείραζε περισσότερο το γεγονός ότι θα έβγαινε σε e-book, καθώς είμαι λάτρης της μυρωδιάς του χαρτιού και του βιβλίου που έχει "αναπνεύσει" καθώς έχει "ανοίξει" από τις αναγνώσεις, οπότε γενικά διαφωνώ, αν και ίσως γίνει αναπόφευχτο κάποια στιγμή.

Ελπίζω να σας κάλυψαν οι απαντήσεις μου :)

Pellegrina said...

Απολύτως!ευχαριστώ Ελίζα (με λένε Νιόβη)

Αυτή η περιβόητη "μυρωδιά του χαρτιού" μου δίνει μια καινούργια ιδέα: μήπως να διαφημίζαμε (γενικώς τώρα μιλάω!)τα ..χαρτινα βιβλία ως είδος ..νέο και .άγνωστο για τους νεότερους (που ετσι κι αλλιώς ...δεν τα πολυξέρουν, τα -ατομικά τους-σπίτια είναι άδεια, και θα χαρούν να τα γεμίσουν ΄" μυρωδάτα"βιβλία) και εμείς οι ...γέροι (λέμε!) να αρχίσουμε να ...αδειάζουμε τη χαρτούρα και να εφοδιαστούμε με ebookakia; Ο άνθρωπος πρέπει να βαίνει ελαφρύς (και τρέντι)προς το θάνατο, Πατριάρχη τι λες;:)

(διάβασα μόλις μια περιληψούλα με τους ήρωες, αλλά το θέλαμε ένα δικτυακό αποσπασματάκι νομίζω...

Ελίζα said...

Δυστυχώς δεν μπορώ να τοποθετήσω κάποιο απόσπασμα στο διαδίκτυο, καθώς είναι όρος του συμβολαίου μου με τον Κέδρο.
Όσον αφορά το θέμα του χάρτινου βιβλίου, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Anonymous said...

Πατριάρχη Φώτιε:

Το βιβλίο της Πολιτσοπούλου έχει καταντήσει ανέκδοτο ανάμεσα στους Έλληνες αναγνώστες και συγγραφείς του φανταστικού και όταν αναφερόμαστε σε αυτό, το κάνουμε για να πούμε πως ΝΑ ΜΗΝ γράψει κανείς ένα βιβλίο.

Τώρα αν από ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχουν βγει, εσύ βγάζεις συμπέρασμα για έναν ολόκληρο χώρο είσαι ή αφελής ή κακόβουλος ή πολύ λιγότερο ενημερωμένος απ' όσο θα έπρεπε.

Ευχαριστώ.

Pellegrina said...

ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΒΑΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ; (ΠΟΥ ΘΑ ήταν και διαφήμιση;)

Κώστας said...

Πολύ κακό για το τίποτα βρε παιδιά. Το βιβλίο μπορεί πράγματι να είναι μέτριο, αλλά αυτό δε σημαίνει ούτε ότι είναι το πρώτο μέτριο βιβλίο που έπεσε απ' τον ουρανό και μάλιστα απο μεγάλο εκδότη, άλλα ούτε πως η Ελίζα δεν έχει μέλλον ως συγγραφέας.
Επίσης τα του ''μου αρέσει ή όχι'' καθορίζονται λίγο πολύ από το προσωπικό γούστο του καθενός. Προφανώς το κείμενο αφορά κάποιον κόσμο, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, που θα πληρώσει το αντίτιμο για να το αποκτήσει. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Προσωπικά με άφησε πολύ ικανοποιημένο με αυτά που έγραψε η ίδια σε αυτό το blog γιατί δείχει σεμνότητα χαρακτήρα και καμία έπαρση. Ωστόσο θεωρώ ότι ο Κέδρος δεν είχε ανάγκη να εκδώσει ένα τέτοιο κείμενο, που ποιοτικά θα μπορούσε να ενταχθεί στα προγράμματα καταλληλότερων ίσως οίκων. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να διευκρινίσω ότι εργάζομαι και γω ως συγγραφέας για μεγάλους εκδότες και ελπίζω μιλώντας έστω απρόσωπα στην Ελίζα, να μην καταχραστεί το εκδοτικό δικαίωμα που κέρδισε προσφέροντας στον κόσμο αδούλευτα ή πρωτόλεια κείμενα. Στη θέση της (και στη θέση μου) ποιος ξέρει πόσοι -πολύ πιο αξιόλογοι- θα μπορούσαν να κάθονται? Λίγη τροφή για σκέψη! :)

ΥΓ. Η συγγραφή είναι μια πολύ σοβαρή εργασία και σ αυτό συμφωνώ με τον Πατριάρχη. Δεν φτιάχνουμε τσίχλες ή πυροτεχνήματα.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ελίζα,
διέκρινα μεγάλη μετριοπάθεια και μετριοφροσύνη στην απάντησή-σου σε αντίθεση με μερικούς αυτόκλητους υπερασπιστές-σου, που ξεσπάθωσαν.
Εύχομαι να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο χώρος της λογοτεχνίας που υπηρετείς δεν είναι τόσο εσωστρεφής όσο πιστεύω και εσύ να εξελιχθείς σε πείσμα ημών των επικριτών σε αξιόλογη γραφίδα.
Πατριάρχης Φώτιος

Vivi G. said...

Καλημέρα.
Pellegrina,επρόκειτο για τους στίχους του Joe Strummer και τον τίτλο βιβλίου του Μπόρις Βιάν.
Επισημαίνω την σεμνότητα και την υπομονή της Ελίζας Ιωάννας,
που μάλλον είναι η μικρότερη ηλικιακά όμως αν μη τι άλλο απέδειξε ότι ως δημιουργός
είναι έτοιμη να δεχθεί κριτική εφόσον έχει εκτεθεί.
Κριτική κακοπροαίρετη μέσα από το Βιβλιοκαφέ έτσι κι αλλιώς
ποτέ δεν έχει γίνει, προφανώς διότι σεβόμαστε το ύφος
του blogger που μας φιλοξενεί αλλά και τους εαυτούς μας.
Με κοινή αφετηρία το πάθος του καθενός μας για το βιβλίο, ως διαδικτυακή παρέα που δεν είναι δυνατόν παρά να ζυμώνεται συνέχεια, λέμε διάφορα λιγώτερο ή περισσότερο εύστοχα
και - αυτό το λένε δημοκρατία-ακούμε και τι λέει ό άλλος χωρίς, έχοντας χρίσει οι ίδιοι τους εαυτούς μας θεματοφύλακες της Α ή Β κουλτούρας,να προσβάλουμε κανέναν.
Προσωπικά δυστυχώς χτες τσίμπησα και απάντησα στα ανώνυμα ξεσπαθώματα του ή της anonymous και έτσι χαράμισα και τους στίχους και τον τίτλο.

Pellegrina said...

καλημέρα.
Εγώ είμαι η ..Μόριγκαν Κρόου και ...ξεσπάθωσα! Γιούπιι!

Ο καλός εκδοτικός οίκος δεν σημαίνει και πολλά: κι εγω σε "καλούς" εκδοτικούς εχω βγάλει και τα τρία "χάρτινα" βιβλία μου. So?

Εδώ μπήκε από τον Κώστα ένα μεγάααλο θέμα, στην ουσία το ΜΟΝΟ θέμα: οι συγγραφείς (και όχι μόνο)είναι δύο ειδών, αυτοί που "εργάζονται ως συγγραφείς" κι αυτοί που το έχουν ως "χόμπι". Προσοχή: με το δέυτερο δεν εννοώ τους ..αποτυχημένους (π.χ. εμένα:)), που δεν έχουν βγάλει σεντ από τα βιλία (για την ακρίβεια πήρα κάποτε 200 ευρό, πλάκα δεν έχει:)). Εννοώ τους επιτυχημένους που όμως δεν θεωρούν εαυτούς επαγγελματίες και απλώς εισπράττουν τα συγγραφικά δικαιώματα (που ΔΕΝ είναι "αμοιβή" για εργασία βέβαια, είναι η είσπραξη από την εκμετάλλευση μιας ιδιοκτησίας, όπως πχ όταν πουλάς ένα σπίτι. Πνευματικά δικαιώματα έχει ο κάθε άνθρωπος πάνω σε ο,τιδήποτε φτιάχνει-έχω μελετήσει καλά το νόμο πρινα αναρτήσω κείμενα στο διαδίκτυο)
Λοιπόν, ξανά: άλλο "εργάζομαι ως συγγραφέας", δηλαδή δεν εχω άλλους πόρους και άλλο είναι απλώς το χόμπι μου. Αυτό δεν το λέω ΚΑΘΟΛΟΥ αξιολογικά. προσωπικα΄είμαι Κατα τύχην ΚΑΙ ΜΟΝΟ το δέυτερο, θα μπορούσα να είμαι και το πρώτο. αλλά εκέι βρίσκεται όλη η διαφορά στις αντιλήψεις και είναι απόλυτα κατανοητή: είτε το θέλουμε είτε όχι, ισχύει απολύτως το του Μαρξ: το (κοινωνικό) "είναι" καθορίζει τη συνείδηση! Απολύτως!
Τωρα αυτά είναι ασχετα με την Ελίζα, αλλά μπορεί και όχι. Αν αποφάσισε να γράψει μια επταλογία, την περιμένει σκληρή δουλειά! Θα πρέπει να αποφασίσει σε ποιου την υπηρεσία θα τη θέσει, γιατί η δουλειά μας και η οικονομική μας θέση (όχι αναγκαστικά ο "πλούτος") είμαστε εμείς!
Αυτά, πρωί πρωί (μόλις ξύπνησα, παίδες! η δουλειά μου, βλέπετε, είναι..χαλαρή!)

Κώστας said...

Πελεγκρίνα έχεις μια σωστή οπτική του όλου θέματος. Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα όλοι λίγο πολύ είμαστε χομπίστες και δεν έχουμε την πολυτέλεια να εργαζόμαστε κυριολεκτικά και μόνο ως συγγραφείς. Εκτος αν το ονομα σου είναι Χρύσα Δημουλίδου ή ξέρω γω ποια άλλη αφέντρα της ροζ παραλογοτεχνίας. Ωστόσο με μέθοδο, αγάπη και μεράκι μπορεί κανείς να γράφει και να εκδίδει τακτικά ποιοτικά βιβλία που έχουν να πουν κάτι και αφορούν πολύ κόσμο ή και την κοινωνία στο όλον της. Μετά απο κάποιον καιρό και δεδομένου ότι τα κείμενα θα γνωρίσουν και μία άλφα επιτυχία(όχι όμως και τρελά πράγματα, περίπου 4000 αντίτυπα το χρόνο), οι αμοιβές ενός συγγραφέα μπορούν να αντισταθμίσουν αρκετά ετήσια εισοδήματα ενός ιδιωτικού υπαλλήλου. Επομένως αν κάποιος ''το έχει'' και θέλει να κάνει καριέρα ως συγγραφέας, δεν είναι εξωφρενικά δύσκολο, αρκεί να είναι μεθοδικός και εργατικός και να είναι έτοιμος να πεινάσει τον πρωτο καιρό. :) Τώρα η εκδοτική πραγματικότητα της Ελλάδας είναι λίγο πολύ γνωστή. Αρκεί να αναφέρω ότι βιβλία σαν της Ελίζας έχω αξιολογήσει πάμπολλα ως αναγνωστης σε μεγάλες εταιρίες. Άλλα πολύ χειρότερα, άλλα όμως πολύ καλύτερα. Η απόφαση για ένα εκδοτικό πρόγραμμα περνάει απο χίλια μύρια κύμματα και δεν είναι σπάνιο ακόμα και δουλειές οι οποίες ειναι κάπως απρόσεχτες να φτάνουν στο τυπογραφείο. Όταν στο πρόγραμμα σου έχεις περίπου 180 βιβλία το χρόνο, δηλαδή ένα βιβλίο το διήμερο, δεν νομίζω ότι μπορείς να ασκείς οξύ ποιοτικό έλεγχο στο τι υπογράφεις.

Pellegrina said...

Κώστα, εγώ όταν μου απορρίπτουν χειρόγραφο θεωρώ απλώς ότι δεν είναι αρκετά καλό. Είναι ο μόνος κώδικας που καταλαβαίνω -άλλωστε δεν είναι δύσκολο, γιατί κανένα χειρόγραφό μου δεν θεωρώ αρκετά καλό, με τα δικά μου κριτήρια! Πάντα βγάινει "λιγότερο" από αυτό που αρχικά ονειρεύτηκα, κι αυτό το αποδίδω κυρίως στην τεμπελιά μου ή σε αντικειμενικές δυσκολίες χρόνου, μέσων κλπ(δεν πιστέυω σε "εγγενείς' αδυναμίες γλώσσας και λοιπά μεταφυσικά!)

Pellegrina said...

Για να μη θεωρηθώ τελείως βλάκας: θεωρώ τα γραπτά μου απολύτως άξια για δημοσίευση! Απλώς αντιμετωπίζω την απόρριψη (που οφέιλεται στα χίλια μύρια κύματα του Κώστα, για τα οποία εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα) θετικά με αυτό τον τροπο: ό,τι απορρίπτεται σημαίνει ότι μπορεί να βελτιωθεί! (ως ένα σημείο όμως, γιατί μετά πάμε παρακάτω)

Γιάννης Πλιώτας said...

Διέκρινα μία ελαφρά εμπάθεια προς το φανταστικό (δείγμα της οποίας έχω εντοπίσει και παλιότερα στα κείμενά σου ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ).
Ίσως είμαστε απ' τις λίγες χώρες που μια μερίδα κριτικών/ αναγνωστών θεωρούν το φάνταζι και την επιστημονική φαντασία "παραλογοτεχνία".
Είναι δυνατόν τα βιβλία να διαχωρίζονται με κριτήριο το είδος, σε καλά και κακά;

-Εσύ είσαι βιβλίο που θίγει κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Μπράβο. Καλό βιβλίο. Πάντα έτσι.

-Εσύ με το καπέλο τι βιβλίο είσαι; Αφηρημένες σκέψεις ενός αριστερού αγωνιστή; Μπράβο, μπράβο.

-Κι εσύ πάλι τι είσαι; Έχεις βρικολάκους και Σγκαμπάου; Κακό βιβλίο. Κακό.

Τέλος κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να γίνονται γενικεύσεις με βάση ένα (ή δύο ή τρία) βιβλία του είδους. Αν είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους και όχι σελίδες, θα μιλούσαμε μάλλον για ρατσισμό.
Και φυσικά δεν χρειάζεται να αναφερθούν αξιόλογα βιβλία του είδους. Θα γεμίζαμε πολλές σειρές ακόμα, όπως αν αναφέραμε αναξιόλογα δείγματα, όπως συμβαίνει σε όλα τα είδη.

Κώστας said...

Θα συμφωνήσω με το Γιάννη. Η φανταστική λογοτεχνία θεωρούταν κάποτε παραλογοτεχνία, αλλά όχι πλέον. Τα θεμέλια για την επικύρωση της ως υψηλής μορφής λογοτεχνία έχουν μπει εδώ και πάνω απο έναν αιώνα, οπότε είναι λίγο άκυρο να μηδενίζουμε ένα τόσο παγκόσμιο και αγαπητό είδος. Απ' την άλλη υπάρχουν και παλπ μυθιστορήματα στα πλαίσια της Φανταζυ, που αγγίζουν το παραλογοτέχνημα ή και το καλτ ενίοτε. Όπως και οπουδήποτε αλλού βέβαια... άρα είναι πάλι άστοχο να κρίνουμε με βάση αυτά τα δείγματα και όχι άλλα. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τους μπιτ, στα πλαίσια του υπαρξισμού, αλλά θα έσφαλλε πάρα πολύ αν τους έλεγε παραλογοτεχνία.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Γιάννη Πλιώτα,
καταλαβαίνω τις ενστάσεις-σου. Και το λέω ειλικρινά, αλλά...

1. Δεν μπορείς να μιλάς για ρατσισμό απέναντι σε μια κατηγορία βιβλίων που από μόνη-της αυτοπεριορίζεται: λ.χ. όσοι φίλοι του είδους μπαίνουν στο ιστολόγιό-μου (ή και αλλού), μιλάνε ΜΟΝΟ για τέτοια βιβλία. Αυτό τι δείχνει;
2. Έχεις δίκιο για το ότι παντού υπάρχουν καλά και κακά βιβλία και συγγραφείς. Γι' αυτό άλλωστε όταν τυχαίνει διαβάζω και φανταστική λογοτεχνία... Αλλά, δεν θα διαβάσω λ.χ. ροζ λογοτεχνία (ίσως ούτε εσύ) θεωρώντας την ικανή να βγάλει ένα καλό βιβλίο ανά χιλιάδα. Ούτε (κι εσύ φαντάζομαι) θα πεις ότι δεν υπάρχει παραλογοτεχνία κι όποιο είδος εκδίδεται έχει από μόνο-του ορίσει τον στόχο-του στην αισθητική. Το ίδιο λοιπόν μπορεί να πει και ένας παραέξω αναγνώστης του είδους του φανταστικού.
3. Ξέρω κι εγώ καλές γραφίδες που υπηρετούν το είδος, αλλά το στίγμα δεν δίνεται από τις κορυφές...
Είμαι ανοικτός ακόμα και σε απόψεις που δεν με εκφράζουν.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Σχετικά με το εθνικό μας σπόρ που είναι η ¨κριτική¨, απλά αναδημοσιεύω μια εύστοχη παρατήρηση απο κάποιο άλλο blog που ερά των γραπτών. Το βρήκα έναν απόλυτο καθρέφτη του είναι μας.
------------------------------------------
”…Οι ενήλικοι όμως αν ψυλλιαστούν την ανωριμότητα σε κάποιον, αν μυριστούν ένα πεταρούδι ή ένα παιδαρέλι, χυμάνε αμέσως πάνω του , το τσιμπολογούν με τα ράμφη τους, όπως κάνουν οι κύκνοι μ’ ένα παπί, το δολοφονούν με σαρκασμούς, ειρωνείες, κοροιδίες, δεν θα επιτρέψουν ν’ αλωθεί η φωλιά τους απ’ τ’ ορφανό του κόσμου που προ αμνημονεύτωνχρόνων έχουν εκδιώξει.”
”Φερντυντούρκε” Βίτολντ Γκομπρόβιτς, εκδ. ΕΡΑΤΩ

Pellegrina said...

Καλημέρα.
α)Ε, καλά, τελευταίε ανώνυμε, ε δεν είναι νομίζω και τόοοσο τραγικά τα πράγματα! τουλάχιστον εν Ελλάδι, τη διαφορά δεν την κάνει το "φρεσκαρούδι" (vs. "ενήλικοι"), όσο το .."ορφανό" που λέει το αποσπασμά ου! Αν είναι ...ορφανό ("ποιανού" είναι; τι ...ψηφίζει; από ...πού είναι; Δεν ξέρουμε, οπότε παράτα το)τότε ναι, ισχύει αυτό που λες, αλλά αυτό αφορά ΟΛΗ την Ελλάδα σε όλους τους τομείς, σε κάποιους πολύ περισσότερο από τη λογοτεχνία! Σ' αυτήν τα "φρεσκαρούδια" (βάσει ηλικίας)νομίζω αντιμετωπίζονται αρκετά καλά (είναι άλλοθι!) και συχνά..πέφτουν στην παγίδα! (κοινώς την ψωνίζουν!)

β)Νομίζω πως τείνουμε σε ένα άλλο ορισμό της παραλογοτεχνίας: "Παραλογοτεχνία είναι όλα τα είδη που έχουν "στενούς" αναγνώστες/στριες!"

γ)Συμφωνώ με Γιάννη Πλιώτα (και με όσους άλλους το είπαν) ότι ειδικά στην Ελλάδα έχουμε μια σοβαροφάνεια, επιμένουμε πολύ να ξεχωρίζουμε την "παραλογοτεχνία", λες και είμαστε μια κοινωνία με πολύ ..ανεπτυγμένη κουλτούρα (:))και η παραλογοτεχνία μας πείραξε! είναι η γνωστή σοβαροφάνεια του έλληνα.
Θα τολμούσα, χωρίς να γνωρίζω τα του οίκου αλλά από ό,τι έχω διαβάσει, να πω ότι υπάρχει μια παράδοση,ένα καλλιεργημένο έδαφος γι αυτή τη στάση, αφού λίγα χρόνια πριν (και ίσως ακόμα για κάποιους, δεν ξερω) υπήρχε απαξιωτική στάση (ως προς τα αν είναι ή όχι άξια λόγου λογοτεχνία) και για οποιοδήποτε μυθιστόρημα είχε ..πλοκή, σασπένς, ήταν "εξωστρεφές". Λογοτεχνία ήταν μόνο οι εσωτερικοί μονόλογοι, η διατύπωση ψυχικών τραυμάτων, "υπαρξιακού κενού" κλπ!Το πολύ πολύ οι γλωσσικές χαριτωμενιές, συχνά σοβαροφανέστατες, λες και η λογοτεχνία είναι κυριολεκτικά αυτό που λέει η (αποκλειστικά ελληνική) λέξη!
(Πατριάρχη κάνω λάθος; Εννοείται συμφωνώ με όσα όλα λες, τους διαχωριμσούς που κάνεις κλπ)
Αυτά, και πάλι ..καλημέρα σας.

Pellegrina said...

υγ: Γιάννη Π., τι είναι τα "Σγκαμπάου";

Vivi G. said...

"Μόνο γερνώντας βλέπει κανείς τη σπανιότητα του ωραίου και τι μεγάλο θαύμα που είναι στ΄αλήθεια όταν ανάμεσα στα εργοστάσια και στα κανόνια ανθίζουν λουλούδια κι ανάμεσα στις εφημερίδες και στα δελτία του χρηματιστηρίου εξακολουθεί να ζει η ποίηση."

"Ωριμάζοντας γινόμαστε νεώτεροι", Έρμαν Έσσε,εκδ.Καστανιώτη

Σύσσημον.

Vivi G. said...

Πολύ ανωνυμία μας πρόκυψε….
Ελπίζω να μην πυροδοτήσω καινούργιο ματς,όμως έκανα μια γύρα σε παλιότερες αναρτήσεις του Πατριάρχη και σε σχόλια
που ακολουθούσαν.
Τα ανώνυμα στην πλειοψηφία τους είναι επιεικώς άθλια!
Μερικά είναι απίστευτες ρατσιστικές
αηδίες,άλλα τρελές κακίες,άλλα μαύρες χολές.Όλη η ποικιλία του φασιστικού παρελαύνει ανώνυμα!

Ποιός κομπλεξικός μπορεί να χύνει τόσο δηλητήριο ταμπουρωμένος
στην θλιβερή του ανωνυμία
και να είναι αναγνώστης ή ακόμα χειρότερα συγγραφέας;
Υποτίθεται ότι τα βιβλία
μπορούν να κάνουν κομματάκι καλύτερο έναν άνθρωπο…

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ said...

@VIVI

το γεγονός και μόνο ότι κάποιος είναι ανώνυμος δεν σημαίνει ότι τα λέει πάντα λάθος ωστόσο. Βέβαια ειναι επισης γεγονός ότι το thread έχει ξεφύγει πάρα πολύ απ' τον αρχικό του στόχο που ήταν η κριτική ενός βιβλίου. Έχετε κάτι παραπάνω να πείτε επώνυμα ή ανώνυμα; :)

Pellegrina said...

Εγω κανονικά δεν εχω (καφές προ πολλού τελείωσε) αλλά, ας κάνουμε μια διπλή παρουσίαση-υπενθύμιση:

α) Νίκου Παναγιωτόπουλου, 'Σύσσημον", εκδόσεις "Ινδικτος" (δείτε και τη σελίδα του Ίνδικτου με πολλές κριτικές) Μια και το ανέφερε η VIVI

b) Μενεστρέλ ντε Μιραβάλ (ψευδώνυμο του Κώστα Ζαφειρίου) "Τα χρονικά της Αντάκρης:Η Μάγισσα του Μπιλθόρ", εκδόσεις Μίνωας 2009 (γιατί "λογοτεχνία για παιδιά"; και γιατί όχι της Ελίζας; Η βία δνε μετράει, όλα τα σοβαρά βιβλία γι απαιδιά εχουν βία και ετσι πρέπει, για να καθαρθεί: η βία είναι π α ι δ ι κ ή ιδιότητα. Όσοι τη χρησιμοποιούν ως ενήλικοι, απλώς ΔΕΝ είναι ενήλικοι!!)

Λοιπόν λάθος έκανα: τώρα που το σκέφτομαι, δεν έιναι μόνο οι της "παραλογοτεχνίας" οι στενοί αναγνώστες. Οι ανανγώστες του "Σύσσημου" θα διάβαζαν τη μάγισσα του Μπιλθόρ;

(είμαι μια πολύ ..πλατιά ααγνώστρια! Αγωνίζομαι να γίνω και ..βαθιά! αλλά όμως είναι ΤΟΣΟ ωραίο να μην εχεις στεγανά!
(μόνο με τα ροζ δεν τα κατάφερα ακόμα!Να δείτε που ..εγώ θα τα κάνω καλτ: ΡΟΖ: τα βιβλία που δεν διαβάζει η Pellegrina!!!

(αυτά για σήμερα. Αν μου το ανεβάσει ο Μπλόγκερ: κατι εχει αμζί μου από χτες και που διώχνει τα σχόλια!

Vivi G. said...

Μα βέβαια Pellegrina, γιατί όχι,
δεν υπάρχουν όρια στο διάβασμα.
Απλά το "Σύσσημον" ειδικά δεν ανήκει σ΄αυτά που λες "α, ωραία το διάβασα κι αυτό" και σου έχει προκύψει ένα τέλος ανάγνωσης νοητικά ή πρακτικά, γυρνάς και ξαναγυρνάς στον Παναγιωτόπουλο και δεν έχει τελειωμό αυτό στο οποίο έχεις εμπλακεί...
Για "Τα χρονικά της Αντάκρης" σας πληροφορώ ότι ακούγονται καλά σχόλια από ανθρώπους που ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο.

Παιδικό είπα; Ωχ, αν πιάσουμε τώρα τι μπορούμε και γιατί λέμε παιδικό βιβλίο και νεανική λογοτεχνία κτλ καλά κρασιά.
Τον γνωστό και μη εξαιρετέο Κοντορεβυθούλη αίφνης τον έχουμε αποδεχτεί ως ...παιδικό παραμύθι και πάει τέλειωσε;
Ή δεν είναι η Αλίκη από τις πρωτοπόρες της λογοτεχνίας του φανταστικού, σιγά μην είναι ....παιδικό ανάγνωσμα!

Πατριάρχη, τι διαβάζεις και δεν μας καταδέχεσαι;

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ said...

Νιόβη συμφωνώ απόλυτα. Και το βιβλίο μου παρεμπιμπτόντως είναι ένα αρκετά βίαιο κείμενο. Μιλάει για την παιδική κακοποίηση, μέσα σ όλα τα άλλα, για τη θρησκεία και για το κακό. Και της Ελίζας θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί απο παιδιά και ενήλικες κάθε ηλικίας. Γενικά τάσσομαι υπερ της κατάργησης των ηλικιακών στεγανών. Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να υπάρχει υποσημείωση 12 ετών και πάνω. Απ τη στιγμή που και ένα παιδί 8 χρονών μπορεί να κατανοήσει ένα ή περισσότερα επίπεδα του κάθε κειμένου. Μια ξαδερφούλα μου στα 11 της διάβασε και κατανόησε το ''Άρωμα'' του Ζυσκίντ. Όπως και να χει πάντως είναι μια μεγάλη συζήτηση.

nihilio said...

Νομίζω ότι το θέμα το υπεραναλύουμε. Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας το ίδιο, κάθε λογοτεχνικό είδος αυτό ακριβώς (ακόμα και η literary λογοτεχνία έχει πολύ κακά δείγματα και πολλές μέτριες δουλειές). Από εκεί και πέρα είναι θέμα προσωπικού γούστου ποιες μέτριες δουλειές θα σου αρέσουν και ποιες όχι.

Για να πετάξω ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα όμως (που έχει πέραση στην όλη συζήτηση): λογοτεχνία είναι το να ορίζεις την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεσαι μέσα από τα φίλτρα σου και μέσα από γραπτό λόγο. Για αυτό και η φανταστική λογοτεχνία είναι η μόνη πραγματική λογοτεχνία, αφού πετάει από το παράθυρο τις συμβάσεις του περιβάλλοντος και αφοσιώνεται στην ιστορία μέσα από την αντίληψη του συγγραφέα για το πως θα ήταν ένας κόσμος άλλος.

Anonymous said...

αυτός που έγραψε το άρθρο είναι τελείως βόδι.

Pellegrina said...

μουουουουουου!

(πλάκα κάνω, δεν το έγραψα εγώ!)

Pellegrina said...

Μόλις τώρα το θυμήθηκα: μυθιστόρημα "φανταστικό" δεν είναι και το (θαυμάσιο κατά τη γνώμη μου) "Τι είδε η γυναίκα του Λώτ";

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellgrina,
δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα έτσι. Αν ναι, είναι εξαιρετικό.
Πατριάρχης Φώτιος

Vivi G. said...

Καλημέρα.
Pellegrina, ανοίγεις την όρεξη των ανώνυμων σταυροφόρων της χ,ψ,παρα,κατα,δια,λογοτεχνίας..
Το μόνο σίγουρο είναι οτι πρόκειται για εξαιρετικό μυθιστόρημα.

Arleken said...

Η φανταστική λογοτεχνία είναι ένα εξαιρετικό είδος. Το έχω διαβάσει κι εγώ το συγκεκριμένο βιβλίο και ανεξάρτητα από την προσωπική μου εκτίμηση για το τι αξίζει θεωρώ ότι κάθε συγγραφέας που θέλει να διηγηθεί μια ιστορία για να τη μοιραστεί μαζί μας μόνο καλό κάνει. Ελπίζω μια μέρα να μπορέσω να μοιραστώ και εγώ ένα από τα βιβλία μου με άλλους.

Nathalie said...

Καλησπέρα. Εγώ απλά να υπενθυμίσω ότι για βρικόλακες πχ. έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι "σοβαροί" Γκαίτε, Μπάιρον και Σέλεϊ. Η κόρη του τελευταίου έχει γράψει το "Φρανκενστάιν".
Γεμάτα φανταστικά στοιχεία είναι και πολλά λατινοαμερικάνικα μυθιστορήματα "μεγάλων" συγγραφέων όπως ο Μάρκες και ο Μπόρχες.