tag:blogger.com,1999:blog-29997125.post4471554807887729332..comments2024-02-15T04:40:19.945+02:00Comments on Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Α Φ Ε: “Πρόζα” του Thomas BernhardΠάπισσα Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-34015265371878615822016-01-26T08:46:00.427+02:002016-01-26T08:46:00.427+02:00Βιβλιοκοκκυγία,
νόμιζα ότι είχες μια συγκεκριμένη ...Βιβλιοκοκκυγία,<br />νόμιζα ότι είχες μια συγκεκριμένη θεωρία,<br />αλλά μας πρόλαβε ο Διογένης.<br />Καλημέρα<br />Π.Φ.Πάπισσα Ιωάνναhttps://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-61477228961801414812016-01-26T08:45:04.819+02:002016-01-26T08:45:04.819+02:00Διογένη,
πολύ καλή η παρατήρηση!
Μου άρεσε πολύ η ...Διογένη,<br />πολύ καλή η παρατήρηση!<br />Μου άρεσε πολύ η συλλογή ονομάτων κάτω από την ομπρέλα της πολύπλοκης πρότασης με αργές αναλυτικές περιγραφές ενός θέματος μέχρι εξαντλήσεως... του αναγνώστη.<br />Νομίζω όμως ότι αυτό είχε ξεκινήσει πριν από τον Β' Παγκόσμιο<br />(ανάλογα έγραφε ο Τόμας Μαν και άλλοι μεσοπολεμικοί).<br />Επομένως δεν απορρέει, αν έχω δίκιο, από το Άουσβιτς<br />αλλά από μια μοντερνιστική τάση για τέτοιου είδους ύφος.<br />Καλημέρα<br />Π.Φ.Πάπισσα Ιωάνναhttps://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-62477152035244311292016-01-25T19:01:11.349+02:002016-01-25T19:01:11.349+02:00Αν ο Αντόρνο έχει δίκιο, τότε κάπως λύνεται το μυσ...Αν ο Αντόρνο έχει δίκιο, τότε κάπως λύνεται το μυστήριο. Ευχαριστώ για την προσέγγιση στο θέμα που με απασχολεί! Με βλέπω να συνεχίζω με Αντόρνο.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-35847438784454640582016-01-25T16:25:54.783+02:002016-01-25T16:25:54.783+02:00Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς, προερχόμενοι από την ...<br />Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς, προερχόμενοι από την κεντρική Ευρώπη σχεδόν όλοι, που χρησιμοποιούν ένα παρεμφερές ιδίωμα πρόζας με ατέρμονες, κυκλοτερείς προτάσεις, οι οποίες μυρηκάζουν με μονομανία ένα θέμα για σελίδες επί σελίδων, προχωρώντας εξαιρετικά αργά την αφηγηση, με αποτέλεσμα να μεταδίδουν πολύ αποτελεσματικά ένα αίσθημα διανοητικού, ηθικού και πνευματικού αδιεξόδου - κοινώς ασφυξίας. Μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα, εκτός του Μπέρνχαρτ, τον Γκομπρόβιτς, τον Χάντκε, τον Κρασναχορκάι, τον Κέρτες (λιγότερο) τον Ζέμπαλντ, τη Γιέλινεκ. Κοινό τους στοιχείο (κατ' εμέ) ο προβληματισμός του Αντόρνο περί του αν γίνεται να γραφτεί λογοτεχνία μετά το Άουσβιτς, και η εξ αυτού "τιμωρία" του κειμένου και του αναγνώστη που έχει εθιστεί σε μια εύληπτη, ρέουσα αφηγηματικότητα. <br />Σε άλλους βέβαια (όπως πχ ο Χαβιέρ Μαρίας) το συγκεκριμένο ιδίωμα αποδίδει περισσότερο το αίσθημα μιας προσωπικής εμμονής, συνήθως λόγω ενός παθιασμένου και καταστροφικού έρωτα.<br /> Διογένης ο Κυνικόςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-3931635512009436832016-01-25T14:54:02.787+02:002016-01-25T14:54:02.787+02:00Δεν κάνω κάποια σύνδεση. Απλώς αναρωτιέμαι αν ο Μπ...Δεν κάνω κάποια σύνδεση. Απλώς αναρωτιέμαι αν ο Μπέρνχαρντ μπορεί να ενταχθεί σε κάποιο ρευμα, που όπως όλα τα ρεύματα (πλην αυτά του αέρος) πηγάζει σε κάποιο βαθμό από τις ιδιαίτερες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής του. Όσο για απαντήσεις, αυτές ελπίζω σε κάποιο βαθμό να προκύψουν από τις προσεχείς σας παρουσιάσεις και από τυχόν σχολιασμό τους. Καλημέρα. Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-80898479912241764482016-01-25T08:54:02.017+02:002016-01-25T08:54:02.017+02:00Βιβλιοκοκκυγία,
δεν ξέρω το ιστορικό πλαίσιο και τ...Βιβλιοκοκκυγία,<br />δεν ξέρω το ιστορικό πλαίσιο και τις κοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής Γερμανίας και Αυστρίας.<br />Ή μάλλον δεν ξέρω την ατμόσφαιρα που δημιούργησε αυτό το πλαίσιο,<br />ώστε να συμπεράνω περαιτέρω πράγματα<br />και να δω αν έχεις δίκιο ως προς τη σύνδεση μισανθρωπίας και κοινωνίας.<br />Στα ερωτήματα που έθεσες έχεις κάποιες, έστω πρώτες, απαντήσεις;<br />Καλημέρα<br />Π.Φ.Πάπισσα Ιωάνναhttps://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-85010196380097125872016-01-24T20:34:12.245+02:002016-01-24T20:34:12.245+02:00Στο επίμετρο του βιβλίου, γραμμένο από τον Βασίλη ...Στο επίμετρο του βιβλίου, γραμμένο από τον Βασίλη Τσαλή, εξηγούνται θαυμάσια οι προσωπικοί λόγοι που διαμόρφωσαν το είδος της σκέψης του Μπέρνχαρντ. Μια βαρειά ασθένεια στα 18 του, εγκλεισμός στο σανατόριο, μετωπική με το θάνατο..., γεγονότα που τον κάνουν εν πολλοίς να γράφει διηγήματα δίχως κάθαρση, μιας και ο ίδιος φτάνοντας στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, αντιμετωπίζει τη ζωή ως προθάλαμου του χάους. Η κάθαρση αποσκοπεί σε ένα λυτωτικό τέλος εντός ζωής, αλλά ο συγγραφέας δεν βλέπει παρά το μετά, την άβυσσο του θανάτου. Φαντάζομαι αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί οι ιστορίες του στην Πρόζα μένον δίχως σαφές τέλος και επιπλέον οι χαρακτήρες του είναι εμμονικοί που παραδέρνουν στα στενά κουτάκια του νου τους δίχως να βρίσκουν έξοδο. <br /><br />Το θέμα όμως είναι, πέρα από το βίο του ίδιου του Μπέρνχαρντ, τι είναι αυτό στα πλαίσια της κοινωνίας του και της εποχής του που καθόρισε την γραφή του. Να εξεταστεί λοιπόν όχι ως ατομική περίπτωση, αλλά στα πλαίσια της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, όπως ήδη έχετε θέσει ως όρο. Η Γέλινεκ για παράδειγμα κινείται, κατά τη γνώμη μου ομοίως σε ανάλογα μονοπάτια παγερού και απάνθρωπου (αν και με τον τρόπο της). Άλλοι; Μιλάμε για μια τάση και τι είναι αυτό που την δημιούργησε; Αυτό είναι το ερώτημα που φαντάζομαι έχετε κατά νου να απαντήσετε. Anonymousnoreply@blogger.com