tag:blogger.com,1999:blog-29997125.post9071964072341814183..comments2024-02-15T04:40:19.945+02:00Comments on Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Α Φ Ε: “Με χίλιους τρόμους γενναίος” του Διαμαντή ΑξιώτηΠάπισσα Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-33384209306021200362017-01-24T08:33:08.258+02:002017-01-24T08:33:08.258+02:00Rosa Mund,
συγνώμη που δεν απάντησα χθες αλλά είχα...Rosa Mund,<br />συγνώμη που δεν απάντησα χθες αλλά είχα τρεχάματα.<br />Όντως τα πολλά βιβλία, αλλά και τα λίγα για άλλους δεν μένουν πάντα στη μνήμη-μας και στην καρδιά-μας.<br />Όπως δεν μένουν τα πρόσωπα που γνωρίζουμε, οι ταινίες που βλέπουμε, οι εμπειρίες που ζούμε.<br />Φυσικά παίζει ρόλο η υπερ-συσσώρευση βιωμάτων, με τα οποία μας βομβαρδίζει ο σύγχρονος ρυθμός ζωής. Από την άλλη, πολλά αναγνώσματα δεν είναι τόσο καλά και γι' αυτό ο οργανισμός τα αποβάλλει. Μακάρι να διαβάζαμε σε όλη-μας τη ζωή τα 10.000 καλύτερα βιβλία και όλα να άφηναν το ίχνος-τους.... Ανέφικτο.<br />Κι αν θέλεις, ανελεύθερο και τυποποιημένο, γιατί...<br />... ακριβώς για τον λόγο που λες:<br />Είμαστε οι αναμνήσεις-μας αλλά και οι λήθες-μας. Οι τελευταίες μένουν το υποσυνείδητο, τα κακά ξεχασμένα βιβλία αποτελούν το μαλακό υπογάστριο του πνεύματός-μας που κρίνει ό,τι καινούργιο μπει σ' αυτό κι έτσι μας καθορίζει...<br />Ωραίες σκέψεις, Rosa<br />Γι' αυτό διαβάζουμε για να ανερχόμαστε λίγο παραπάνω από την απλή ανάγνωση<br />Π.Φ.Πάπισσα Ιωάνναhttps://www.blogger.com/profile/00701590398929263275noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-29997125.post-44103033417108867912017-01-23T11:43:47.062+02:002017-01-23T11:43:47.062+02:00Φώτιε,
καλή σας μέρα!
Πιάνομαι από την τελευταία ...Φώτιε,<br />καλή σας μέρα!<br /><br />Πιάνομαι από την τελευταία σας πρόταση (Αφού το διάβασα) για να σας πω τις σκέψεις μου.<br /><br />Από παιδί συμβαίνει να έχω διαβάσει αρκετά, για να μην πω πολλά, βιβλία που ούτε καν θυμάμαι τι λένε. Επίσης, τελειώνοντας κάθε βιβλίο και ενώ διαβάζω κάποιο άλλο, συχνά δεν θυμάμαι ούτε καν το θέμα όσων διάβασα τον τελευταίο μήνα, την τελευταία εβδομάδα, τις τελευταίες ημέρες, σε βαθμό να αναρωτιέμαι αν μου παίζει παιχνίδια η μνήμη μου.<br /><br />Πιστεύω ότι για όλα φταίει η συσσώρευση τόσων πολλών πληροφοριών σε σχέση με παλιά, ώστε να είναι αδύνατο -προϊόντος του χρόνου- να θυμάται κανείς τίποτα παραπάνω από όσα του έχουν κάνει πολύ βαθιά εντύπωση. Ας μην απαριθμήσω τίτλους, καταλαβαίντε τι εννοώ.<br /><br />Μ' έχει απασχολήσει, που λέτε, το θέμα: δηλαδή, πού πάνε τόσες αναγνώσεις που μοιάζουν μάταιες -και εντέλει είναι, αν σκεφτεί κανείς το πεπερασμένο της ζωής. Η απάντηση που έχω δώσει είναι ότι μάλλον δεν οδηγούν πουθενά μεν, όμως από την άλλη, συνιστούν και αυτές αυτό που είμαστε σήμερα, γιατί κάποιες από αυτές υπάρχουν κάπου μέσα μας, χωρίς να το ξέρουμε.<br /><br />Ξέρω ότι δεν "κομίζω γλαύκα ες Αθήνας", αλλά κάθε φορά το σκέφτομαι και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com