Sunday, September 10, 2017

Thomas Bronnec, “Οι μυημένοι”

Τράπεζες και κράτος σ’ έναν σφιχτό εναγκαλισμό. Κι όποιος επιχειρεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο, θα βρει το ίδιο το σύστημα να τον κλωτσάει. Ή αλλιώς, χωράει ο ιδεαλισμός στην πολιτική; Σηκώνει η οικονομία ελιγμούς;




Thomas Bronnec
“Les initiés”
Gallimard -2015

“Οι μυημένοι”
μετ. Κ. Γούλα
εκδόσεις Πόλις -2017


Μια ιστορία αλήθειας και κλείνει το τραύμα (MC Yinka):
Η “Πόλις” εξακολουθεί ενίοτε να με τροφοδοτεί με βιβλία και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Κι εγώ εξακολουθώ να αξιοποιώ όσα απ’ αυτά νιώθω ότι είναι άξια. Πολλά απ’ αυτά. Όπως το αστυνομικό του Bronnec. Βέβαια, δεν είμαι fun των αστυνομικών, συγκρινόμενη με τον Πατριάρχη. Αλλά στο ταξίδι για Beograd ήταν ό,τι πρέπει.

Τα κακά τα κείμενα / Τη δική μου τη φθορά / Τα ψευτοπαλίκαρα (MC Yinka):
Η Γαλλία είναι ένας μικρόκοσμος που αντικατοπτρίζει την Ευρώπη όλη. Και οι αλλαγές στον πολιτικό και οικονομικό στίβο δείχνουν πράγματα που συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Ο Christophe Demory ανεβαίνει απρόσμενα την ιεραρχία και βρίσκεται δίπλα στη δυναμική υπουργό οικονομικών Isabelle Colson. Αυτή έχει υποσχεθεί ότι θα σταματήσει την απρόσκοπτη επαναχρηματοδότηση των τραπεζών, που πρώτα κινδυνεύουν να φαλιρίσουν κι έπειτα ζητούν τη βοήθεια του κράτους. Αυτό κάνει τώρα και η Crédit Parisien με τον επικεφαλής της να πιέζει με κάθε τρόπο. Αλλά η υπουργός θέλει βάλει όρια και να φανεί ότι τιμωρεί τις τράπεζες. Σ’ αυτό το πλαίσιο δύο επιθεωρήτριες του υπουργείου πεθαίνουν: η Natalie Renaudier, σύντροφος του Christophe, αυτοκτονεί, ενώ η συνεργάτιδά της Stéphanie Sacco πρώτα εξαφανίζεται κι έπειτα από χρόνια αυτοκτονεί κι αυτή.

Το έργο είναι αστυνομικό. Μα συνάμα έχει ισχυρές δόσεις οικονομικού ρεπορτάζ και αναλύσεων, για να αναδειχθεί το πλαίσιο. Και μέσα απ’ το πλαίσιο των πολιτικοοικονομικών διεργασιών και διαγκωνισμών θα φανεί ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός των αυτοκτονιών. Επομένως, το γρήγορο story, το suspense εξισορροπείται από το πολιτικό που φωτίζει καταστάσεις. Φωτίζει τη δύναμη πρώτ’ απ’ όλα των τραπεζών. Μια bankcracy που εναγκαλίζει το κράτος και το δεσμεύει. Που συναρτά τις δράσεις της με τη γενικότερη χρηματοοικονομική πολιτική. Που εκ των πραγμάτων εγκλωβίζει την πολιτική ηγεσία στους δικούς της κανόνες. Απ’ την άλλη, η Αριστερά πάντα τρέφει ελπίδες να κάνει ριζικές αλλαγές. Αλλά το καπιταλιστικό σύστημα είναι τόσο ισχυρό, έχει δέσει από παντού την οικονομία, που δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει.

Ο Bronnec εστιάζει και σε κάτι ακόμα. Μια σειρά στελεχών που μορφώθηκαν μέσα από τις Σχολές Διοίκησης γίνονται κομμάτι του συστήματος. Γρανάζια. Άλλοι απ’ αυτούς βέβαια συνθηκολόγησαν γρήγορα κι έγιναν οι εκμεταλλευτές του συστήματος για να ανέβουν προσωπικά. Άλλοι όμως που θέλησαν να μείνουν ιδεαλιστές τι τύχη θα έχουν; Θέλουν ίσως να αλλάξουν τον κόσμο. Έχουν συνείδηση. Αλλά γίνονται ακούσια εξαρτήματα σε μια μηχανή που δεν αφήνει περιθώρια για παρεκκλίσεις. Over its dead body. Ή το δικό τους.


Το μυαλό μου ν’ ανοίξει να δώσει τροφή στην πένα (MC Yinka):
Το βιβλίο με κράτησε σε όλο το ταξίδι. Κι όταν έφτασα στο Beograd είχε μείνει λίγο που το τελείωσα την επόμενη μέρα. Μερικές σελίδες διάβασμα, μερικά λεπτά χάζεμα στο παράθυρο τον κάμπο και τα βουνά. Το ποιος φταίει ευτυχώς περνάει σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτη κέρδισα τον πολιτικό προβληματισμό για την κοινωνία μας. Τη γαλλική αλλά και την ελληνική. Τελικά το σύστημα είναι ανίκητο;

> Ο Τομά Μπρονέκ γεννήθηκε στη Βρέστη το 1976. Δημοσιογράφος ειδικευμένος στο οικονομικό ρεπορτάζ, εργάζεται στη France Televisions και ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Έχει εκδώσει τρία πολιτικο-οικονομικά νουάρ μυθιστορήματα, τους "Μυημένους" ("Les Inities"), το "La Fille du Hanh Hoa" και το "En pays conquis".

Πάπισσα Ιωάννα

4 comments:

Anonymous said...

Αν τελικά από το βιβλίο βγαίνει το συμπέρασμα ότι το σύστημα είναι ανίκητο εγώ αναρωτιέμαι ποιός είναι ο ρόλος του συγγραφέα σήμερα ή και πάντοτε.Εντάξει μαθαίνουμε αλήθειες, μαθαίνουμε τον μηχανισμό του συστήματος, του κάθε συστήματος , μαθαίνουμε ως έναν βαθμό την ψυχολογία των ανθρώπων και μετά;Τι θέλω να πω: Όσο αλήθειες και αν είναι αυτά άλλο τόσο αλήθεια είναι πως υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων η επιθυμία για κάτι άλλο καινούργιο, αλλιώτικο.Αυτό πόσο το προωθούν οι συγγραφείς; Και δεν είναι ουτοπικό όπως εύκολα μπορεί να πει κάποιος αυτό γιατί υπάρχει μέσα μας.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Φίλε, μ' αρέσει η σκέψη σου.
Περιμένουμε από τη λογοτεχνία μια άλλη ματιά,
έστω κι αν είναι ουτοπική.
Όχι μόνο να διαπιστώνει και να εξηγεί,
αλλά και να προτείνει μια "εξωπραγματική" προοπτική,
ώστε έστω και σε φαντασιακό επίπεδο να μας δώσει την αίσθηση του διαφορετικού.
Έχεις δίκιο
αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει με όρους πειστικούς.
Π.Ι.

Rosa Mund said...

Επειδή διατελώ εν συγχύσει, πείτε μου υπάρχει αλλαγή προσώπου ή αλλαγή ...φύλου στο Βιβλιοκαφέ άραγε;
Μήπως ο Φώτιος έχει τους ετερώνυμούς του, όπως ο Πεσσόα, πάντα εμμονικά θρησκευόμενους;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Rosa Mund, εγώ πάντα σε ήξερα, εσύ δικαιολογημένα όχι, επειδή ήμουν στην ομάδα του Βιβλιοκαφέ, αλλά στο background.
Τώρα, ενώ ο Πατριάρχης Φώτιος εξακολουθεί να διαβάζει μαζί μας,
ανέλαβα εγώ τα posts και τον χειρισμό του ...café.Εξακολουθούμε να είμαστε η ίδια παρέα...
με σένα μέσα ως επισκέπτρια.
Πάπισσα Ιωάννα