Wednesday, March 10, 2010

Choco Cappuccino: “Πινακοθήκη τεράτων” του Μ. Μιχαηλίδη

Το παρασκήνιο της λογοτεχνίας στην Ελλάδα, όπως και παντού, σίγουρα δεν είναι μοναστήρι. Κι αν ο Martin Walser μίλησε για τον γερμανόφωνο χώρο στο βιβλίο-του «Ο θάνατος ενός κριτικού», μια ανάλογη δουλειά αναλαμβάνει αυτοβιογραφούμενος ο 41χρονος συγγραφέας.

Μιχάλης Μιχαηλίδης
“Πινακοθήκη τεράτων”
εκδόσεις Πατάκη
2009

         Ο αδελφός του συγγραφέα Πέτρου Πετρίδη αφηγείται τη ζωή του αδελφού του σε είκοσι κεφάλαια, ενώ ανάμεσα διασπείρονται σημειώσεις, αναφορές, μέιλ, διηγήματα κ.ο.κ. Από το πρώτο βιβλίο ώς το τρίτο που βραβεύτηκε κι ώς τον θάνατό-του ο Πετρίδης πέρασε μια πολυκύμαντη ζωή, βουτηγμένος στα σκατά της εκδοτικής διαπλοκής.

Ανάγνωση 1η (κουτσομπολίστικη):
        Ο αναγνώστης ψάχνει με περιέργεια να ανακαλύψει ποιο ψευδώνυμο μέσα στο μυθιστόρημα αντιστοιχεί σε ποιο πραγματικό πρόσωπο. Κι ο Μιχάλης Μιχαηλίδης έκανε τον εαυτό-του Πέτρο Πετρίδη, ενώ στους υπόλοιπους χαρακτήρες άφηνε το ίδιο αρχικό γράμμα και την ίδια κατάληξη, αλλάζοντας όλα τα άλλα. Αλλού βέβαια έκανε άλλους είδους μεταλλάξεις. Η Χαρτουλάρη (Τα Νέα, 19.12.2009) (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4551907&enthDate=19122009) εξηγεί μερικά από αυτά: η Λεπρέντη είναι η Λεμπέση του Κέδρου, ο Καρύδης είναι ο Καστανιώτης και η Πλατάνη είναι η Πατάκη, η Ξινοτρούλια είναι η κριτικός Δημητρούλια, ο Κοπετό είναι ο Αύγουστος Κορτώ, ενώ ο Κούρτοβικ (6.2.2010) (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4559285) αναγνωρίζει το μυθιστορηματικό-του alter ego στον «υπερφίαλο και φωνακλά Μάντζαρεκ». Το αν αυτά που λέει ο συγγραφέας για όλους αυτούς και για άλλους που δεν αναγνωρίζονται παρά μόνο από το σινάφι-τους είναι μάλλον μια αποστολή που μόνο τα μεσημεριανάδικα θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας.

Ανάγνωση 2η (αυτοβιογραφική):
        Ο Πέτρος Πετρίδης είναι ο ίδιος ο Μιχαηλίδης και καμία αμφιβολία δεν χωρά περί αυτού. Επομένως, το μυθιστόρημα διαβάζεται κάλλιστα σαν μια τεθλασμένη αυτοβιογραφία, όπου ο δημιουργός της απέδωσε την αφασία-του μέσα σ’ έναν χώρο παράξενο, ιδιοτελή, διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο… Τοποθετεί τον εαυτό-του ως συγγραφέα σε ένα περιβάλλον που τον μάχεται κι αυτός προσπαθεί να ελιχθεί και να εκμεταλλευτεί (συχνά ωμά και υστερόβουλα) τους άλλους για να αναρριχηθεί στην πυραμίδα. Παρακολουθούμε όχι απόλυτα χρονικά την πορεία-του από το πρώτο του βιβλίο “Ο μηχανισμός της σύγχυσης” (1997) (όπου παρεμπιπτόντως πάλι αυτοβιογραφούνταν στην προηγούμενη δουλειά-του ως διαφημιστής), έπειτα “Η πισίνα των αναμνήσεων” (1999), μετά “Η σκύλα και το κουτάβι” (2002)(που του απέφερε και το πολυαμφισβητημένο για τη χρονιά εκείνη βραβείο «διαβάζω») και τέλος η “Νυχτερινή διαδρομή” (2006).
         Το προφίλ που χτίζεται είναι περίπου το εξής: συγγραφέας ανερχόμενος με μικρή ή μεγάλη αναγνωρισιμότητα, εργάζεται ως αναγνώστης διαβάζοντας πολλή αγγλόφωνη λογοτεχνία. Ο Κούρτοβικ πιστεύει ότι παρουσιάζεται αθώος και ανυπεράσπιστος, ενώ η δική-μου εντύπωση είναι πως πρόκειται για έναν κυνικό άνθρωπο, ο οποίος ίσως να μην εκδηλώνει αμέσως τις αντιδράσεις-του, αλλά όλες-του οι σκέψεις είναι επιθετικές και συχνά μετατρέπονται σε πράξεις στεγνής ιδιοτέλειας και ανδροπρεπούς μαγκιάς. Οι γυναίκες που παρελαύνουν από το κρεβάτι-του είναι συνήθως σεξουαλικά όντα, που τον ποθούν για τον brutal χαρακτήρα-του, και άνθρωποι του χώρου, η σχέση με τους οποίους δημιουργεί καλύτερες συνθήκες άμεσης ή έμμεσης προώθησης του έργου-του.

Ανάγνωση 3η (καταγγελτική):
       Το ζήτημα όντως δεν είναι αν είναι έτσι όσα λέει για τον εαυτό-του ή τους άλλους ο Μιχαηλίδης. Το ζήτημα είναι διπλό: αφενός αν η λογοτεχνική κοινότητα είναι τόσο σάπια, όπως τη δείχνει, και αφετέρου αν το ίδιο το μυθιστόρημα είναι μια αισθητική ενότητα. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:
      Η Χαρτουλάρη πιστεύει ότι «Αυτό το καινούργιο, πέμπτο και αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του είναι η πιο γενναία ανατομία του μηχανισμού παραγωγής ελληνικής λογοτεχνίας που έχουμε διαβάσει έως τώρα- μια ολική αποδόμηση• είναι, παράλληλα, ένα μελαγχολικό σχόλιο για το σινάφι των προβεβλημένων Ελλήνων πεζογράφων• και, πάνω απ΄ όλα, είναι μια ρεαλιστική όσο και απελπισμένη ματιά στα αναπόδραστα όρια μιας μικρής χώρας». Ο Κούρτοβικ στον ίδιο τόνο βλέπει τον ήρωα να «Πηγαινοέρχεται αδιάκοπα σ΄ έναν κόσμο όπου ο αμοραλισμός είναι trendy, η επαρχιώτικη μικρόνοια και ασχετοσύνη πηγές αυτοπεποίθησης και ασφάλειας, η μετριότητα είναι το πλαφόν των απαιτήσεων που έχει κανείς από τον εαυτό του και τους άλλους, το lifestyle θεωρείται ψαγμένη στάση ζωής, η φιλοδοξία είναι συνώνυμο του καριερισμού και το πάθος συνώνυμο του kinky σεξ.».
        Η δική-μου αίσθηση είναι ότι ο Μιχαηλίδης καταγγέλλει πιο πολύ όσα δεν κόλλησαν με τους σκοπούς-του, όσα ενόχλησαν το φιλόδοξο εγώ-του, όσα σαθρά ναι, αλλά κομμάτι και της δικής-του ιδιοσυγκρασίας χρησιμοποιούν μέτριοι συγγραφείς, αρριβίστες δημοσιογράφοι, ημιμαθείς εκδότες κ.ο.κ. για να αναδειχθούν. Όταν λ.χ. τον ενοχλούν απίστευτα οι διορθωτές των εκδοτικών οίκων που θέλουν να το παίξουν φιλολογικοί επιμελητές, είτε τον πειράζει πράγματι η αμάθεια και ο παρεμβατισμός ανίδεων ή ο ίδιος κλείνεται στο εγωιστικό ταμπούρι του συγγραφέα και αρνείται στους άλλους να αγγίξουν το ιερό και όσιο κείμενο που βγήκε «τέλειο» από τον υπολογιστή-του…

Ανάγνωση 4η (κριτική):
        Το τελευταίο ζήτημα που θα έπρεπε ίσως να είναι και το μόνο (μαζί με την 3η ανάγνωση) είναι αν το μυθιστόρημα αυτό μπορεί να έχει αξιώσεις. Αφηγηματικά έχει πολύ ενδιαφέρον, αφού με τις εναλλαγές κειμένων, με τις εναλλαγές προσώπων και οπτικών γωνιών φωτίζεται πλήρως το λογοτεχνικό σύμπαν της Ελλαδίτσας. Το τέχνασμα με τον αδελφό που βρήκε το αρχείο του Πετρίδη μετά τον θάνατό-του, παρότι παλιό, βοηθάει στην εξωτερική απεικόνιση. Φυσικά η υιοθέτηση της οπτικής γωνίας του τεθνεώτα είναι αυτή που τελικά αποδίδει και το στίγμα στο όλο έργο.
       Από την άλλη, αμφιβάλλει κανείς αν η επέμβαση του Μιχαηλίδη στο υλικό-του δείχνει χέρι συγγραφέα ή συμπιλητή. Και δεν αναφέρομαι στο πόσο εύστοχα παράλλαξε τα πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα, αλλά στο πόσο όλα όσα συμπεριέλαβε στο έργο-του συνθέτουν μια αλληλοδιάδοχη κατάσταση που να λειτουργεί ως πλοκή. Η βασική-μου δηλαδή ένσταση είναι ότι ο μέσος αναγνώστης (και όχι ο ψαγμένος άνθρωπος του χώρου) βλέπει να παρελαύνουν πρόσωπα που δεν σχετίζονται μεταξύ-τους ΜΕΣΑ στο έργο, υπαινιγμοί και νύξεις που δεν δηλώνουν τίποτα αυτά καθεαυτά, συναντήσεις και στιγμιότυπα που, αποκομμένα από το πραγματικό-τους εξωμυθιστορηματικό-τους περιβάλλον, δεν συμ-πλέκονται για να δώσουν αυτοτέλεια και αυτονομία στο μυθιστόρημα. Η Κοτζιά στο φύλλο της Καθημερινής (7.2.2010) έχει ανάλογες επιφυλάξεις.
Πατριάρχης Φώτιος

14 comments:

WCF said...

..για το βιβλίο είχα διαβάσει την παρουσίαση στο βιβλιοδρόμιο....είμαι και γω επιφυλακτική....δεν τον 'εχω διαβάσει, μόνο σαν όνομα τον ξέρω επειδή ασχολούμαι πολύ με το θέμα βιβλίο.....αλλά δεν με προδιαθέτει ο Μιχαηλίδης για αντικειμενικό κριτή και καλό συγγραφέα....ίσως πρέπει να διαβάσω το βιβλίο, αλλά δινω προτεραιότητα αυτον τον καιρο να αγορασω άλλα βιβλία, όπως το γκραφιτο του Μάτεσι πχ....δεν ξέρω δηλ αν θελω να δωσω τα ευρώ μου στο πόνημα του κ.Μιχαηλίδη.....


Επειδή κάνω τη δική μου απόπειρα να γράψω βιβλίο/α, γενικά δεν θέλω να απογοητεύομαι απο μελανές περιγραφές του χώρου...αρκετή μαυρίλα υπάρχει στην ψυχή μας ήδη......

Πατριάρχη Φώτιε, αν θες ρίξε μια ματιά και στα κείμενα του μπλογκ μου.....τα διαβάζουν πιο πολύ οι φίλοι μου στο φέησμπουκ, που έχω αρκετούς, και έχουν θετική γνώμη....θα ήθελα να κάνω νέεους φίλους στη μπλογκόσφαιρα....

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ειρήνη,
είπα και στο ποστ-μου ότι αυτό καθεαυτό το βιβλίο δεν λέει. Δεν λέει ως μυθιστόρημα. Κι ο Κούρτοβικ άλλωστε το ανέδειξε ως ανατομία του χώρου, παρά ως άρτιο λογοτέχνημα. Αυτό όμως δεν μπορεί να το καταξιώσει.
Συνέχισε να γράφεις αλλά πιο πολύ συνέχισε να διαβάζεις δόκιμες πέννες και νέους με συγγραφικό όραμα.
Πατριάρχης Φώτιος

Vivi G. said...

Καλημέρα.

Παράγεται Τέχνη στην Ελλάδα εκτός των τειχών του Εμπορίου;
Είναι λογοτεχνία η πραμάτεια που απλώνεται στα ράφια;Έχουν ενδιαφέρον και είναι πρωτοποριακά τα εικαστικά ρεύματα που διαμορφώνονται στις σχολές και πώς φτάνουν και σε ποιό κοινό, υπάρχουν ελεύθερα μουσικά κινήματα,γίνεται μη υπαγορευμένη κινηματογραφική δημιουργία;
Ο κόσμος του βιβλίου είναι αγγελικός;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Vivi,
πώς ξεπήδησαν αυτά τα ερωτήματα; Προφανώς καταναλώνουμε τέχνη απ' έξω και προφανώς όλα σχετίζονται με το σύστημα του εμπορίου και της αγοράς. Αυτό το αναγκαίο όμως κακό έχει βγάλει και σπουδαίους καλλιτέχνες. Φυσικά με ποια κριτήρια καταξιώνονται και πόσο (αν)αξιοκρατικά όλα γίνονται πολλά φανταζόμαστε και πολλά δεν ξέρουμε.
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

γεια. Από όσο είμαι σε θέση να εχω καποιες εντυπώσεις κι εμπειρίες, οι άνθρωποι του "λογοτεχνικού χώρου" είναι, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις τους,απέναντι στη λογοτεχνία, όπως ο μέσος έλληνας γονιός απέναντι στο παιδί του: παρά τις φιλόδοξες δηλώσεις αρκετών, οι έλληνες γονείς θέλουν τα παιδιά τους μ ι κ ρ ά: Θέλουν να φτάσουν μόνο μέχρι εκεί που οι ίδιοι μπορούν να κατανοήσουν, συμμετέχουν, ελέγχουν, ακόμα και ωφεληθούν. Ελάχιστοι (που μάλιστα, από την πείρα μου, δεν ανήκουν στους πιο "μορφωμένους") ονειρεύονται το παιδί τους να λάμψει, να γίνει ένα αστέρι τόσο ψηλά υψωμένο, τόσο μεγάλο, δυνατό και αστραφτερό που οι ίδιοι θα γονατίζουν εμ δέος και θα λένε, από μακριά: "εγώ σε γέννησα εσένα, μωρό μου;"
Αλλά αγάπη είναι αυτό και μόνο αυτό, όλα τα άλλα είναι συναλλαγή.

(συνεχίζεται)

Pellegrina said...

Θέλω να πω, με συχωρείτε, αλλά η αναπαραγωγή τόσης μικρότητας και σαχλαμάρας, με το δικό μου μυαλό μόνο με έναν τροπο μπορεί να ερμηνευτεί: ως προσπάθεια να κρατήοσυμε τις διαστάσεις που εμείς μπορούμε να ελεγχουμε. Επί του προκειμένου, να ΜΗΝ προσεγγιστούν ποτέ οι πραγματικές διαπλοκές.(Το ίδιο που γίνεται στην πολιτική σκηνή αν προσεξατε, με τις "εξεταστικές επιτροπές"). Γιατι διαπλοκές φυσικά δεν είναι τα χαζά αλληλομαχαιρώματα και το χαζό πορνοσεξ μικρόψυχων συγγραφέων και παραγόντων που κοιτάνε να μαζέψουν λίγα ψίχουλα χρήματος και "διασημότητας" από αυτά που τους πετάνε οι ισχυροί. Διαπλοκή είναι οι σχέσεις εκδοτών, συγγραφέων και δημοσιογράφων με την πραγματική εξουσία: τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, την εκκλησία, τους μεγαλοεκδότες συγκροτημάτων τύπου, τα κανάλια. Αυτά στο βιβλίο μενουν επί της ουσίας άθικτα. κατά τα άλλα, η γραφική γραμματεϊτσα (διορισμένη με τη βοήθεια του μπαμπα που πιθανόν μαντεύει το είδος της "δουλειάς" της κόρης, γιατί κι αυτός τα ίδια κάνει) που "σκύβει κατω από το τραπέζι του χαρτέμπορου" μόνο θυμηδία -αν όχι βαριεμαρα- προκαλεί: δεν ξέρουν οι αγαπητοί συγγραφείς και κριτικοί ότι το ίδιο συμβάινει σε όλους τους τομείς της "ζωής", όταν το α φ ή ν ο υ μ ε να συμβαίνει; Δηλαδή πολύ απλα΄όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
ξέρεις καλύτερα και έτσι η εικόνα που μας δίνεις είναι περιεκτική. Δεν είχα σκεφτεί πόσα άλλα μπορεί να κρύβονται, αλλά κι ο Μιχαηλίδης δεν κάνει στην ουσία (κάπου νομίζω το υπαινίσσομαι) κριτική στον χώρο, επειδή πραγματικά η ανατομία-του αποσκοπεί στην αποκάλυψη της παθογένειάς-του. Κάνει μια βιωματική καταγραφή όλων όσα ενόχλησαν τον ίδιο, όσα ξεβόλεψαν το εγώ-του, όσα δεν επέτρεψαν να αναγνωριστεί η αξία-του. Είναι μια εγωκεντρική ανάλυψη...
Πατριάρχης Φώτιος

Μύρων Κατσούνας said...

Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμη μια συγκριτική προσέγγιση με το "Τιμής Ενεκεν" του Π. Τατσόπουλου (http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=74040).
Εκεί, απ'όσο θυμάμαι, σκιαγραφείται τόσο η δυσλειτουργία των θεσμών και το συνάφι εν γένει, όπως ίσως θα το ήθελε κι η Πελεγκρίνα.
Αυτό, όμως, που θυμάμαι πως με κέρδισε, ήταν το γεγονός ότι ο συγγραφέας έκανε λογοτεχνία με θέμα ακριβώς τη δυστοκία του να παράξει λογοτεχνία!

Pellegrina said...

Γεια. Μια διευκρίνιση: δεν "ξερω καλύτερα". Δεν ξερω τίποτα, εκτός από τις προσωπικές μου εμπειρίες που είναι στα όρια αυτών που περιγραφει το βιβλίο. Αλλά αυτά δνε είναι "διαπλοκή", αυτό εννοώ.Είναι η καθημερινή ψιλοτσογλανιά του έλληνα, που συχνά δεν την αντιλαμβάνεται καν ως τέτοια. Αυτά όμως που λέω για σχεσεις με την εξουσία τα φ α ν τ α ζ ο μ α ι. Και νομίζω καλά κάνω. Ένας συγγραφέας φ α ν τ ά ζ ε τ α ι, για ν α πει αυτό που θέλει να πει. (Πχ να δέιξει ότι ολα είναι πχ παιχνίδι στο χρηματιστήριο και ένας ταπεινός συγγραφάκος το ακταλαβάινει και μπάινει στο ηθικό δίλημμα να το πει για να σώσει και τα φιλαράκια του ή να πάει με τα νερά τους. Αυτό πχ θα ήταν, κάπως, "μυθιστόρημα").Ένας συγγραφέας (οφέιλει να) είναι, από μι α΄παοψη, ψεύτης! (και από άλλη ειλικρινής) Αυτά του βιβλίου είναι χαζομαρίτσες, όπως και οι δικές μου εμπειρίες. Δεν είναι διαπλοκές. ¨οποιος θέλει παίρνει μερος, όποιος δεν θέλει όχι, δατς ολ! (Και δεν νομιζω πως αυτοί που πάιρνουν ε΄χουν κανένα μεγαλύτερο κέρδος)
Αλλα΄μου έκανε εντύπωση που τόσοι σπουδάιοι κριτκοί (και εσύ σε ένα ασυνήθιστα εκτενές άρθρο) ασχοληθηκατε με αυτο το πράγμα. Γιατί; Είναι τόσο της πλάκας (μέχρι και περιγραφές των δωματίων και των επίπλων επί σελίδες!) που είμαι σίγουρη ότι κι ο ίδιος ο συγγραφέας (που δεν μου φαίνεται κακός συγγραφέας, γιατί εχέι εγκιβωτίσει 4-5 διηγήματα πολύ ενδιαφέροντα, που δνε κατάλαβα για΄τι τα έθαψε εκεί μεσα αλλά δικαίωμά του), ο ίδιος ο συγγραφέας λοιπόν, πλάκα κάνει! Σαν να λέιε, τω΄ρα θα δείτε τι παπαρα θα κατσω να γράψω και θα καθίσετε όλοι σούζα. Και βρήκε και ολόκληρο Πατακη να εκδώσει αυτό το πράγμα! ρε, είστε καλά; μα ,δεν ειναι ΤΙΠΟΤΑ! Αυτά που λέει οι "μέσα" τα ξερόυν καλύτερα και ο καθένας τους γράφει αν θέλει δεκάδες τέτοια και οι απ έξω ...έχουν τα δικά τους,στους δικούς τους χωρους, εξ ίσου παθογενείς.

Pellegrina said...
This comment has been removed by the author.
Pellegrina said...

Άντε, και κατι προσωπικό, έτσι για να πούμε κατι "επί του θέματος":
α)κάπου λέει ότι όποιος θέλει να εκδώσει βιβλίο πρέπει να πληρώσει (λεφτά), εκτός αν είναι δημοσιογράφος ή γνωστός δημόσια. Σας διαβεβαιώ ότι (όντας παντελώς άσημη και άγνωστη)για κανένα από τα τρία βιβλία που εχω εκδώσει δεν πλήρωσα τίποτα.
β) Αυτά που γράφει για τους διορθωτές μού φαίνονται λίγο πλαστά: προσωπικά έχω μαρτυρήσει σε μια περίπτωση, αλλά και πάλι, μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχει διορθωτής που να λέει στον συγγραφέα "παρουσιάζετε την πιο σημαντική στιγμή στη ζωή ενός ζευγαριού, τη γέννα, σαν τρομακτικό χειρουργείο" -κάπως έτσι. Δεν το χωράει το μυαλό μου οτι μπορεί να υπάρχει διορθωτής ΤΟΣΟ ηλίθιος. (Αλλά αν υπάρχει, τότε δικαιολογώ την έκδοση του βιβλίου ως αναγκαία ψυχοθεραπεία και συμπονώ τον συγγραφέα για ότι περασε!)

(στο προηγούμενο εγώ, το εσβησα λογω απαράδεκτης πληκτρολόγησης)

Λευτέρης said...

Το θέμα, όταν χτυπάμε μια κατάσταση (κάτι για το όποιο έχουμε κάθε δικαίωμα) είναι τι «όπλα» χρησιμοποιούμε. Η επιλογή αντανακλά τον δημιουργό αλλα και την πρόθεση του. Αν θες να χτυπήσεις πχ μια «εταιρία» και επιλεγείς μικροκουτσομπολια η αναμασσήμα κακιών για την προσωπική ζωή των ανθρώπων που την απαρτίζουν, είναι μια επιλογή που αντανακλά το εύρος της στόχευσης σου. Ο κίνδυνος είναι όταν μισούμε κάτι (που κι αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας) να ταυτιζόμαστε με τις χειρότερες του πρακτικές, όσο καλοδουλεμένες κι αν είναι. Tο «πως» της «εκδίκησης» αντανακλά και το «είναι» του εκδικούμενου.

Pellegrina said...
This comment has been removed by the author.
Pellegrina said...

μα ..για ποιο πράγμα 'εκδικήθηκε"; προκειται για έναν σούπερ επιτυχημένο, βραβευμένο και υποστηριγμένο συγγραφέα. Τουλάχιστον στα δικά μου φτωχά ματια έτσι φαντάζει, ούτε κατάλαβα τι του κάνανε! Στα όπα οπα τον είχανε, στηλες σε εφημερίδες, συνεντεύξεις, φωτο σε λάιφ στάιλ περιοδικά... μα τι λέτε μωρέ παιδιά, θα μας τρελάνετε;

(ουτε εβγαλα άπό το βιβλίο κάτι άλλο, αλλά πιθανόν μεσα στην τόση φλυαρία να το ..έχασα το κρίσιμο σημείο!)